عبدالبهاء در مکاتیب خـود، از ادعـای خدایی سران نخستین بابیت و بهائیت پرده برداشته است: «اظهار الوهیّت و ربوبیّت، بسیـاری نمـوده‌اند؛ حضرت قدوس روحـی‌له الفداء یک کتاب در تفسیر صمد نازل فرمودند که از عنوان کتاب تا نهایتش إنـّی أنا اللـه (: من خـدا هستـم) هسـت و جنـاب طاهــره (قـرة العیـن) إنـّی أنا الله (: مـن خـدا هستم) را در بدشت (نزدیکی شاهرود) تا عنـان آسمـان بأعلـی النـداء (: با صدای بلند) بلند نمود و همچنین بعض أحبـاء در بدشت و جمال مبارک (: پیامبرخوانده‌ی بهائی)».[عباس افندی، مکاتیب، ج 2، ص 254، 255]

گویا مقام خدایی، کمترین پاداش خدمت به این فرقه است!