غلو در امور دینی به معنای زیاده‌روی کردن در علم و دانش افراد و بالا بردن مقام و منزلت ایشان، فراتر از حد واقع را گویند، که البته از نظر کلیه فرق اسلامی مذموم و ناپسند است و همگان بر این اعتقادند که نباید کسی را از حد خودش فراتر دانست.
در این میان اهل‌سنت که بر شیعیان خرده می‌گیرند که امامان خود را بیش از حد و فراتر از انتظار بالا می‌برند؛ این در صورتی است که در مقام عمل آن‌ها برخی از بزرگان خود را چنان بالا می‌برند که مصداق واقعی غلو است.
ابوعبید قاسم بن سلام می‌گوید: «علم و دانش به چهار نفر منتهی می‌شود: احمد بن حنبل، علی بن مدینی، یحیی بن معین و ابوبکر بن ابی‌شیبه.[1] و ابوزرعه نیز می‌گوید: احمد بن حنبل یک میلیون حدیث حفظ بود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن عساکر، تاریخ دمشق کبیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت لبنان، ج5، ص307
[2]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد او مدینه السلام، دار الکتب العلمیه، بیروت لبنان، ج4، ص419