از جمله روایاتی که برای فضیلت بخشیدن به معاویه جعل شده است این روایت است که آن‌چنان در حق وی زیاده‌روی شده گویی در صدد بالا بردن مقام او از نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند: پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: در بهشت هشتاد سال معاویه را از دست می‌دهم و هم‌دیگر را نمی‌بینیم. پس از هشتاد سال معاویه سوار بر شتری که آکنده از مشک و افرا است و پاهای زبرجدی دارد، پیش من می‌آید... از او می‌پرسم در این هشتاد سال کجا بودی؟ می‌گوید: در باغی زیر عرش پروردگارم به سر می‌بردم. خدا با من نجوا می‌کرد و من نیز با خدا نجوا می‌کردم، خدا به من درود می‌فرستاد و من نیز به خداوند درود می‌فرستادم. سپس خداوند فرمود: این (بهشت و باغ و نجوای با من) پاداش دشنام‌ها و ناسزاهایی است که در دنیا به تو نثار شده است.[1]
ابن عدی این حدیث را جعلی می‌داند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: " لا أَفْتَقِدُ أَحَدًا مِنْ أَصْحَابِي غَيْرَ مُعَاوِيَةَ بْنَ أَبِي سُفْيَانَ، لا أَرَاهُ ثَمَانِينَ عَامًا أَوْ سَبْعِينَ عَامًا، فَإِذَا كَانَ بَعْدَ ثَمَانِينَ عَامًا أَوْ سَبْعِينَ عَامًا، يُقْبِلُ إِلَيَّ عَلَى نَاقَةٍ مِنَ الْمِسْكِ الأَذْفَرِ، حَشْوُهَا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، قَوَائِمُهَا مِنَ الزَّبَرْجَدِ، فَأَقُولُ: مُعَاوِيَةُ؟ فَيَقُولُ: لَبَّيْكَ يَا مُحَمَّدُ.
فَأَقُولُ: أَيْنَ كُنْتُ مِنْ ثَمَانِينَ عَامًا، فَيَقُولُ فِي رَوْضَةٍ تَحْتَ عَرْشِ رَبِّي عَزَّ وَجَلَّ يُنَاجِينِي وَأُنَاجِيهِ، وَيُحَيِّينِي وَأُحَيِّيهِ، وَيَقُولُ: هَذَا عِوَضٌ مِمَّا كُنْتَ تُشْتَمُ فِي دَارِ الدُّنْيَا ".» خطیب بغدادی، تاریخ بغداد او مدینه السلام، دار الغرب الإسلامی، بیروت لبنان، ج11، ص114.
[2]. «و هذا حدیث موضوع، وضعه عبدالله بن حفص.» عبدالله بن عدی، الکامل فی ضعفاء الرجال، ج4، ص264.