کافر دانستن مسلمانان توسط محمد بن عبدالوهاب و پیروان وی، سرچشمه بسیاری از آشوب‌ها و فتنه‌های تاریک جهان اسلام در گذشته و حال به شمار می‌رود. نقش این عمل زشت و غیراسلامی، در تحولات کنونی و حوادث خونین برخی کشورهای مسلمان مانند عراق و افغانستان برجسته و غیر قابل انکار است. در این مقاله برآنیم تا از باب نمونه به دو مورد از جنایات وهابیان در گذشته بپردازیم.

- قتل عام مردم طائف؛ شاید بعضی تصور کنند که وهابیان فقط بلاد شیعه‌نشین را مورد تاخت و تاز قرار داده‌اند، ولی با نگاهی به عملکرد سیاه آنان در حجاز و شام روشن خواهد شد که حتی مناطق سنی نشین نیز از حملات وحشیانه آنان در امان نبود. جمیل صدقی زهاوی درباره حمله وهابیان به طائف می‌نویسد: «از زشت‌ترین کارهاب وهابیان در سال 1217 قمری، قتل عام مردم طائف است که بر صغیر و کبیر رحم نکردند؛ طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سر بریدند، جمعی را که مشغول فرا گرفتن قرآن بودند کشتند و حتی گروهی را که در مسجد مشغول نماز بودند به قتل رساندند، و کتابها که در میان آنها تعدادی قرآن و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم و دیگر کتب حدیث و فقه نیز بود، در کوچه و بازار افکنده و آنها را پایمال کردند.»[1] وهابیان پس از قتل عام مردم طائف، طی نامه‌ای علمای مکه را به آیین خود دعوت کردند. آنان در کنار کعبه گرد آمدند تا به نامه وهابیان پاسخ گویند که ناگهان جمعی از ستمدیدگان طائف داخل مسجدالحرام شدند و آنچه برآنان گذشته بود بیان داشتند؛ مردم سخت به وحشت افتادند چندان که گویی قیامت برپا شده است. آن‌گاه علماء و مفتیان مذاهب اربعه اهل‌تسنن که از مکه مکرمه و سایر بلاد اسلامی برای ادای مناسک حج آمده بودند، به کفر وهابیان حکم کردند، و بر امیر مکه واجب دانستند تا به مقابله با آنان بشتابد و فتوا دادند که بر مسلمانان واجب است تا در این جهاد شرکت نمایند و در صورت کشته شدن شهید خواهند بود.[2]

- کشتار فراریان؛ وقتی عبدالعزیز وارد ریاض شد، جز عده اندکی، کسی را ندید و فراریان را دنبال کرد و عده‌ای را کشت و اموالی را که با خود داشتند به غنیمت گرفت. و آ‌ن‌گاه در شهر ریاض، تمام اموال مردم و خانه‌ها و نخلستان‌های آنان را به تصرف درآوردند.»[3]

- جنگ‌های نابجا و بیش از حد؛ جنگ‌هایی که وهابیان در نجد و خارج از نجد (حجاز، یمن، شام و عراق) می‌کردند، جاذبه‌ای دل‌فریب داشت؛ زیرا ثروت هر شهری که با قهر و غلبه بر آن دست می‌یافتند، بر مهاجمان حلال بود، اگر می‌توانستند آن را جزو متصرفات و املاک خود قرار می‌دادند و در غیر این صورت به غنایمی که به دست آورده بودند، اکتفا می‌کردند.[4] جنگ‌های محمد بن عبدالوهاب با مسلمانان بیشتر از جنگ‌های پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با مشرکان شبه جزیره عربستان بوده است. جنگ‌های محمد بن عبدالوهاب با مشرکان شه جزیره به بیش از 300 جنگ می‌رسد. پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) در طول ده سال با مشرکان جنگید، ولی محمد بن عبدالوهاب بیش از بیست سال با [مسلمانان مشرک از نظر وی] نبرد کرد.[5]

پی‌نوشت:

[1]. الفجر الصادق، جمیل صدقی زهاوی، ص 22.
[2]. سیف الجهر المسلول علی الاعداد، شاه فضل رسول قادری، استانبول، ص 2.
[3]. «فلما دخل عبدالعزیز الریاض وجدها خاله من اهلها الا قلیلا فساروا فی اثرهم یقتلون و یغنمون ثم ان عبدالعزیز جعل البیوت ضباطا یحفظون ما فیها و حاز جمیع ما فی البلد... .» عنوان المجد، ص 43.
[4]. جزیرة العرب فی القرن العشرین، ص 341.
[5]. التذکرة أولی النهی و العرفان، ج 1، ص 73.