متن مقاله
بر خلاف وهابیت بسیاری از علمای اهل‌سنت معتقد به جواز بلکه استحباب لمس کردن و بوسیدن قبور اولیای الهی و در رأس آن‌ها پیامبر اسلام هستند، اینک به عبارات برخی از آنان اشاره می‌کنیم:

- طاهر بن یحیی حسینی می‌گوید: «پدرم از جدم از جعفر بن محمد از پدرش از علی رضی الله عنه برایم حدیث نقل کرد که فرمود: وقتی پیامبر به خاک سپرده شد، فاطمه رضی الله عنها بر سر قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ایستاد و مشتی از خاک قبر را گرفت و بر روی چشمانش گذاشت و گریه کرد و این شعر را خواند: کسی‌که تربت احمد (پیامبر) را ببوید ابداً سختی و بدبختی نخواهد دید. مصیبت‌هایی بر من وارد شد که اگر بر روزها وارد می‌شد، به شب بدل می‌شدند.»[1]

خطیب بن حمله می‌گوید: «ابن عمر همواره دست راستش را روی قبر شریف پیامبر می‌گذاشت و بلال دو طرف صورتش را بر آن می‌گذاشت. او سپس می‌گوید: شکی نیست در این که شدت محبت بر جواز این کار حمل می‌شود (جایز بودن آن را اثبات می‌کند) و مقصود از این کارها، صرفاً احترام و تعظیم کردن است و مراتب مردم به اختلاف درجاتشان در این مسأله متفاوت است؛ همان طوری که در زمان حیات حضرت، مردم چنین بودند؛ بعضی از آن‌ها وقتی پیامبر را می‌دیدند، نمی‌توانستند خویشتن‌داری کنند و چه بسا خود را به حضرت می‌چسباندند و بعضی شکیبایی می‌کردند و عقب‌تر می‌ایستادند، همه این‌ها خیر و نیکی است.»[2]

حافظ بن حجر می‌گوید: «از احمد نقل شده که از او درباره بوسیدن قبر و منبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) سؤال شد، او این مسأله را بی‌اشکال دانست، ولی بعضی از پیروانش صحت این مسأله را بعید شمردند و از ابن ابی‌سیف یمانی، یکی از علمای شافعی مکه، جایز بودن بوسیدن مصحف (قرآن) و اجزای حدیث و قبور صالحان نقل شده است. طیّب ناشری از محبّ طبری نقل کرده است که (از او سؤال شد) آیا بوسیدن قبر و مس آن جایز است؟ او گفته است: علمای صالح آن را انجام می‌دادند و این شعر را خوانده است: اگر از دوست سالم و بی‌عیبم اثری دیدم، برای آن اثر هزار هزار سجده می‌کنم.»[3]

- سمهودی می‌گوید: «بعضی از آن‌ها از ابی‌خثیمه نقل کرده‌اند که او گفت: مصعب بن عبدالله برای ما حدیث نقل کرده که اسماعیل بن یعقوب تیمی برای ما در حدیثی گفت: ابن منکدر، همواره با اصحاب خود می‌نشست، او گفت: ابن منکدر همواره در سکوت به سر می‌برد تا این‌که با آن حال از جا برمی‌خاست و صورتش را بر قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گذاشت و بازمی‌گشت. آن‌گاه او از ناحیه‌ی دیگران به خاطر این عمل، مورد سرزنش قرار گرفت؛ وی گفت: همانا برای من ناراحتی پیش می‌آید، در این حال از قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شفا طلب می‌کنم، او در مکانی از صحن مسجد (پیامبر) روی زمین می‌غلطید و خود را می‌مالید و در آن‌جا خواب و استراحت می‌کرد. به او گفته شد: این چه کاری است؟ در جواب گفت: من پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در خواب دیدم که این‌جا را نشان می‌دادند.»[4]

پی‌نوشت:

[1]. حدّثنی أبی عن جدّی جعفر بن محمّد بن أبیه عن علیّ قال: لمّا رمس رسول الله جائت فاطمة رضی الله تعالی عنها... .» وفاءالوفاء، ج 4، ص 1405.
[2]. «إنّ ابن عمر کان یضع یده الیمنی علی القبر الشریف، و أنّ بلالا وضع خدّیه علیه أیضا... ثمّ قال: و لا شکّ أنّ الإستغراق فی المحبّة یحمل... .» همان.
[3]. «فنقل عن أحمد أنّه سئل عن تقبیل منبر النبیّ و قبره، فلم یر به بأسا، واستبعد بعض أتباعه صحّته عنه، و نقل عن ابن أبی الصحف... .» همان، ص 1406.
[4]. «و نقل بعضهم عن أبی خثیمة قال: حدّثنا مصعب بن عبدالله حدّثنا إسماعیل بن یعقوب التیمی قال: کان ابن المنکدر یجلس مع اصحابه، قال: و کان یصیبه الصمات. فکان یقوم کما هو یضع خدّه علی قبر النبیّ ثمّ یرجع... .» همان.