وهابیت این فرقه ضاله و پلید، علاوه بر فتوا دادن بر علیه مسلمانان، که اگر عقاید و اعتقادات ایشان را قبول و باور نداشته باشند، همگان را کافر و مشرک می‌دانند و حکم بر تکفیر مسلمانان داده و فتوا به جهاد علیه ایشان را هم صادر می‌کنند، زیرا سبب شده‌اند که دست به کشتار مسلمانان بزنند و پیر و جوان و زن و کودک را با وحشیانه‌ترین حالتی از بین ببرند. وهابیت با تأسی از اسلاف گذشته، خصوصاً ابن تیمیه و برخی از شاگردان او مانند ابن قیم جوزی و ... آشکارا فتوا به کشتن مسلمانان داده‌اند، هر چند این فرقه و افرادی مانند ابن‌تیمیه و ... نخستین افراد نبودند که فتواهای این چنینی صادر کرده‌اند، بلکه قبل از ایشان بنی امیه و بنی العباس با صدور فتوا و ... صدها هزار نفر از مسلمین را به بهانه‌های واهی کشته‌اند و لذا می‌بینیم که این‌گونه فتاوا توسط بزرگان جاهل وهابی هم صادر شده است.
از جمله وجوب کشتن شیعیان و روافض توسط شیخ عبدالله بن جبرین که می‌گفت چون شیعیان معتقد به توسل و استغاثه به غیر خداوند هستند، کشتن آنان جایز است. او در پاسخ به سؤالی که شده بود، این‌گونه جواب می‌دهد که: «السئوال، یوجد فی بلدتنا رجل رافضی یعمل قصاب و یحضره اهل السنه کی یذبح ذبائحهم و کذلک بعض المطاعم تتعامل مع هذا الشخص الرافضی و غیره من الرافضه الذین یعلمون فی نفس المهمه، فما حکم التعامل مع هذا الرافضی و امثاله؟ و ما حکم ذبحه و هل ذبیحه حلال ام حرام؟ الاجابه:... فلایحل ذبح الرافضی و لا اکل ذبیحته فان الرافضه غالباً مشرکون حیث یدعون علی بن ابیطالب دائماً فی الشده و الرخاء حتی فی عرفات و الطواف و السعی... هذا شرک اکبر ورده عن الاسلام یستحقون القتل علیها...[1] سؤال شد مبنی بر این‌که در شهر ما مرد رافضی –شیعه- هست که شغلش قصابی است، اهل سنت او را می‌آورند تا حیوانات آن‌ها را ذبح کند، هم‌چنین اهل سنت با این شخص رافضی و رافضی‌های دیگری که در همین شغل هستند، تعامل می‌کنند. بنابراین، حکم معامله با این رافضی و امثال او چیست؟ حکم ذبیحه آن‌ها چیست؟ حرام است یا حلال؟
پاسخ: ذبح کردن به وسیله رافضی و هم‌چنین خوردن ذبیحه او حلال نیست. چون رافضی‌ها غالباً مشرک هستند و علی بن ابی‌طالب را در سختی‌ها و مشکلات می‌خوانند، حتی در عرفات، طواف و سعی، و هم‌چنین فرزندان آن حضرت را می‌خوانند، همان‌طوری که بارها از ایشان شنیده‌ایم؛ این شرک بزرگ و ارتداد از اسلام است که به سبب آن شایسته کشته شدن هستند.»

پی‌نوشت:

[1]. اللؤلؤ المکین، عبدالله بن جبرین، بی‌تا، بی‌جا، ریاض، عربستان، رقم الفتوی 11092.