خوی جنگ ستیزی از علایم مشهود وهابیان است. ایشان بدون بهره‌گیری از صفات انسانی و اسلامی و هم‌چنین نداشتن حس نوع دوستی، برای پیشبرد اهداف پلید خود و هم‌چنین تسلط بر ممالک از جنگ و خونریزی و قتل و غارت و چپاول اموال استفاده می‌کنند. عقاید انحرافی وهابیت و برداشت ناصحیح از توسل به رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) و کفرآمیز بودن و شرک آلود پنداشتن این واسطه‌های الهی، ایشان را بر این داشت تا بسیاری از مظاهر اسلامی را نابود سازند.
در سال 1344 قمری پس از اشغال مکه، به مدینه روی آورده و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، آن را اشغال، قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم‌چون قبر ابراهیم فرزند پیامبر و همسران آن حضرت، قبر ام البنین مادر حضرت عباس، قبّه عبدالله پدر پیامبر، اسماعیل فرزند امام صادق (علیه‌السلام) و تابعین را بدون استثناء خراب کردند.[1]
نکته قابل توجه دیگر به سرقت بردن ضریحی بود که بر روی قبور امامان معصوم و مدفون در بقیع بود؛ از این جهت که علاوه بر برداشت‌های نادرست اعتقادی وهابیت، این عمل سرقت را هم می‌توان ناشی از حس چپاول‌گرانه این فرقه ضاله دانست.

پی‌نوشت:

[1]. سید محمد حسن قزوینی، مقدمه دوانی بر کتاب فرقه وهابی، ترجمه علی دوانی، انتشارات رهنمون، ص56