از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظر مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که او می‌گوید: «شیطان به سبب کشته شدن امام حسین (علیه السّلام) دو بدعت در میان مردم رواج داده؛ یکی بدعت محزون شدن، گریه کردن و نوحه‌سرایی برای امام حسین (علیه السّلام) در روز عاشورا و دیگری بدعت شادی و خوشحالی که اهل‌سنت در این روز دارند.»[1]

این در حالی است که در منابع حدیثی اهل‌سنت به نقل از امیرمؤمنان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) روایات متعدّدی وجود دارد که آن حضرت نیز همانند پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با شنیدن خبر کشته شدن فرزندش امام حسین (علیه السّلام) گریست.[2]

همچنین درباره عزاداری حضرت زهرا (علیها السّلام) برای فرزندش امام حسین (علیه السّلام) می‌توان به حرکت نمادین آن حضرت در عرصه‌ی محشر اشاره کرد: «پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: دخترم فاطمه با لباس خونین فرزندش حسین (علیه السّلام) وارد محشر می‌شود، آن‌‎گاه به یکی از پایه‌های عرش خدا متمسک شده و عرضه می‌دارد: ای خدای عادل و جبّار، بین من و قاتل فرزندم حکم کن! به خدای کعبه سوگند که خداوند حکم و دستور خاصّ خودش را درباره‌ی دخترم صادر خواهد کرد.»[3]

آیا خداوند از آنچه بر حسین (علیه السّلام) رفته، آگاهی ندارد؟ آیا خداوند خود انتقام گیرنده‌ی خون مظلومان از ظالمان نیست؟ و آیا خداوند نیاز به مشاهده‌ی لباس خونین سیدالشهداء (علیه السّلام) و تهییج احساسات دارد؟

این که حضرت زهرا (علیها السّلام) پیراهن خونین فرزندش حسین (علیه السّلام) را به همراه خود به صحرای محشر آورده و با تمسّک به پایه‌ی عرش الهی آن رابه نمایش گذارده و از خداوند عزّوجلّ خون‌خواهی می‌کند، نمایه‌ای از آن چیزی است که امروز نیز دربرخی از عزاداری‌ها همچون شبیه‌خوانی یا تعزیه دیده می‌شود.

پی‌نوشت:

[1]. «و صار الشّیطان بسبب قتل الحسین رضی الله عنه یحدث للنّاس بدعتین بدعة الحزن و النّوح یوم عاشوراء... و کذلک بدعة السّرور و الفرح.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 554.
[2]. «و قال الإمام أحمد فی مسنده... عن عبدالله بن نجیّ عن أبیه أنّه سار مع علیّ و کان صاحب... .» تاریخ الإسلام، شمس الدین محمد الذهبی، دار الکتاب العربی، بیروت، ج 5، ص 103.
[3]. «تحشر إبنتی فاطمة و معها ثیاب مصبوغة بدم فتتعلقّ بقائمة العرش فتقول یا عدل واحکم بینی و بین قاتل ولدی فیحکم لإبنتی و ربّ الکعبة.» الفردوس بمأثور الخطاب، شیرویه بن شهردار بن شیرویه الدیلمی إلکیا، بیروت، ج 5، ص 476.