پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تکفیری‌ها را به دو قسم می‌توان تقسیم کرد. کسانی که فقط لسانا دیگر مسلمانان را تکفیر می‌کنند و گروهی که افزون بر تکفیر لسانی (زبانی) به تکفیر عملی نیز اقدام می‌کنند. ابن تیمیه سرسلسله و پدر معنوی گروه‌های تکفیری فقط به تکفیر زبانی کفایت کرده است؛ اما پیروان او یعنی جریان‌های سلفی تکفیری به تکفیر عملی نیز اقدام کرده‌اند.
آیت الله سبحانی در مقدمه کتاب ایمان و کفر که در همایش بین المللی تکفیر در قم برگزار شد، این تقسیم (تقسیم کفر به لسانی و عملی) را عنوان کرده است. ایشان در رابطه با گروه‌های تکفیری می‌گوید: «تكفير پيشينيانِ اين گروه، غالباً قلمى و لسانى بود، اما تكفير از دوره وهابيان تندرو، رنگ خشونت به خود گرفت و پيروانشان پيوسته به قُرى و قصبات و آبادى‏هاى اطراف «نجد» حمله مى‌‏بردند و آنچه مى‌‏توانستند غارت مى‏‌كردند و از اين طريق بر قدرت مالى خود مى‏‌افزودند.» [1]
برای اینکه خشونت و اقدامات عملی جریان‌های سلفی را مشاهده کنید، لازم نیست به کتاب‌های مخالفین آنها مراجعه کنید؛ بلکه به کتاب های تاریخی معتبر در نزد وهابیت مراجعه کنید تا ببینید که تاریخ نگاران وهابی، با چه شور و شعفی پرده از جنایات خود برداشته و با خوشحالی به جنایات خود افتخار می‌کنند. کتاب تاریخ ابن غنام [2] و ابن نجد[3] که از کتب معتبر وهابیت است، فراوان از جنایات وهابیت در طائف، مکه، نجد، کربلا و... نوشته‌اند.
دیگر جریان‌های سلفی جهادی نیز بر همین منوال هستند. برای اینکه جنایات عملی این گروه‌ها را نیز مشاهده کنید، فقط کافی است سری به سایت‌های خبری و شبکه‌های ماهواره‌ای بی‌طرف بزنید، تا مشاهده کنید که این گروه های سلفی تکفیری چه جنایات فراوانی در سوریه و یمن و عراق و افغانستان و نیجریه و ... کرده‌اند.
بنابراین تکفیر همچنانکه آیت الله سبحانی فرمودند، زبانی و عملی است. اما سرمنشأ همه این جنایات، ابن تیمیه است که با قلم و زبان خود این خط فکری را بنیان گذاشت.

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. علیزاده موسوی، ایمان و کفر، مقدمه آیت الله سبحانی بر کتاب، انشارات دارالاعلام، قم، 1393، ص9
[2]. حسین بن غنام، تاریخ نجد، تحقیق: ناصرالدین الاسد، دارالشروق، بیروت، 1415ق، ص109 و صفحات دیگر.
[3]. عثمان بن عبدالله بن بشر، عنوان المجد فی تاریخ نجد، تحقیق: عبدالرحمن بن عبدالطیف بن عبدالله آل شیخ، مطبوعات داره الملک عبدالعزیز، الطبعه الرابعه، الریاض، 1402ق، ص257-258 و صفحات دیگر.