اسلام به نظافت و پاکیزگی اهمیت فراوان می‌دهد تا جایی که آن را جزیی از دین معرفی می‌نماید: «النظافه من الایمان، پاکیزگی از (نشانه‌های) ایمان است. و مراجع و علمای دینی نیز اهمیت پاکیزگی در مسجد را دوچندان بیان نمدند تا جایی که نجس نمودن عمدی مساجد حرام دانسته شده و در صورت سهو نیز تطهیر و پاکیزگی آن را در زمره وجوب کفایی بیان داشتند.
اما استفاده نا صحیح از روایات با هدف قائل شده با جسمانیت خداوند و این‌که خداوند بسان یک موجود مادی فرض شود محل اشکال و ایراد است. خداوند منزه از این است که مانند یک موجود خاکی فرض شود که مورد عصابت آب دهان و یا هر شیء دیگر قرار بگیرد.
بخاری در کتاب خود روایتی را در مورد آداب نماز و حضور در در مسجد آورده که در آن به هیچ وجه اشاره‌ای به از بین رفتن طهارت مسجد  و یا حرمت نجس نمودن مسجد بواسطه اخلاط سینه (که ممکن است با آن سینه مخلوط شده باشد) ندارد و تنها روی این مسئله تأکید نموده است که این عمل (بیرون انداختن آب دهان در جلوی خود) با توجه به حضور خداوند در مقابل انسان ناشایست قلمداد شده است: عبدالله بن عمر گوید: پیامبر (ص) در سمت قبله دیوار مسجد آب دهانی مشاهده کرد، آن را پاک کرد و رو به مردم نمود و فرمود: هنگامی که به نماز می‌ایستید رو به روی خود آب دهان نیندازید زیرا در موقع نماز خواندن، خداوند در مقابل او قرار می‌گیرد» [1]
پی‌نوشت:
[1]. بخاری، صحیح بخاری، دار ابن کثیر، بیروت1407، ج1، ص159