گفته‌اند در روایتی از اصول کافی آمده است که امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است، و این حدیث را علامه مجلسی حسن دانسته است[1] و نظر مورخين در مقابل كلام امام معصوم حجت نيست و شيعيان مقيد به كلام معصوم هستند، نه نظريات مؤرخين.

در پاسخ باید گفت:
اولا تقید و اخذ کلام معصوم منوط به احراز صدور خبر بوده، و احراز صدور خبر منوط به سلامت خبر از علت قادحه است. زمانی که این شرط محقق نشده، صدور این خبر از معصوم ثابت نشده است که بخواهیم به آن مقید باشیم.
ثانیاً این روایت چون مشتمل بر امر تاریخی است، پس عرضه آن بر مسائل تاریخی یک امر عقلانی است.
ثالثاً وقتی یک امر تاریخی با قطع و یقین و تواتر ثابت شد، حجت‌آور است و این حجیت قائم بر جعل یا تعبد شرعی نیست، بلکه به‌خاطر این است که خبر یقینی و قطعی افاده علم می‌کند، و حجیت علم، ذاتی است!

در این مورد هم، چون در تاریخ، سفر یزید به مکه پس از واقعه عاشورا منتفی است، و یکی از مطالب این روایت، این سفر است، و بیعت ذکر شده در این سفر رخ داده، نشان‌دهنده این است که بیعت نیز صورت نگرفته و این حدیث هم حتماً از معصوم صادر نشده است.

پی‌نوشت:

[1]. «إن يزيد بن معاوية دخل المدينة وهو يريد الحج فبعث إلى رجل من قريش فأتاه فقال له يزيد: أتقر لي أنك عبد لي، إن شئت بعتك وإن شئت استرقيتك فقال له الرجل: والله يا يزيد ما أنت بأكرم مني في قريش حسبا ولا كان أبوك أفضل من أبي في الجاهلية والاسلام وما أنت بأفضل مني في الدين ولا بخير مني فكيف أقر لك بما سألت؟ فقال له يزيد: إن لم تقر لي والله قتلتك، فقال له الرجل: ليس قتلك إياي بأعظم من قتلك الحسين بن علي (عليهما السلام) ابن رسول الله (صلى الله عليه وآله) فأمر به فقتل.
(حديث علي بن الحسين (عليهما السلام) مع يزيد لعنه الله) ثم أرسل إلى علي بن الحسين (عليهما السلام) فقال له: مثل مقالته للقرشي فقال له علي بن الحسين (عليهما السلام): أرأيت إن لم أقر لك أليس تقتلني كما قتلت الرجل بالأمس؟
فقال له يزيد لعنه الله: بلى فقال له علي بن الحسين (عليهما السلام): قد أقررت لك بما سألت أنا عبد مكره فإن شئت فأمسك وإن شئت فبع، فقال له يزيد لعنه الله: أولى لك حقنت دمك ولم ينقصك ذلك من شرفك.» کافی، کلینی، ج8، ص235.
«الحديث الثالث عشر والثلاثمائة : حسن.» مرآةالعقول، علامه مجلسی، ج26، ص179.