پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بعضی از سران صوفیه برای رسیدن به مقاصد و لذائذ دنیوی خود، سخنانی کاملا بی‌اساس و کفرآلود از خودشان مطرح کرده‌اند که نمونه‌ی آن آزاد کردن خود از قید و بند اسلام و شریعت است. یکی از این صوفیان، که شطحیات مختلفی از او نقل شده، بایزید بسطامی است که در این‌باره گفته: «حق به من گفت همه بنده‌اند جز تو »[شرح شطحیات، ص95] این در حالی است که در تشهد قبل از شهادت به رسالت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) شهادت به بندگی او می‌دهیم و می‌گوئیم «اشهد ان محمدا عبده و رسوله» و لازمه‌ی این حرف بایزید این است که اولاً از قید بندگی آزاد شود و ثانیاً از نبی مکرم اسلام بالاتر باشد.
و همچنین صفی علیشاه نیز صراحتا اعلام کرده و گفته: «من از قیود طبع و نفس آزادم و دیگران بنده‌اند... من در عقاید خودم و اخلاق و کارهای دینی و دنیوی خودم آزادم و معاف از قانونم.»[استوارنامه، ص160] ملاحظه می‌کنید که چگونه این صوفیان با طرح سخنان شطح‌گونه، خود را از شریعت جدا کرده و در واقع قید بندگی را زده‌اند.

پی‌نوشت:
بقلی شیرازی، روز بهان، شرح شطحیات، به تصحیح و مقدمه هنری کوربن، تهران، طهوری، 1389 هـ ش، چاپ ششم، ص 95.
قزوینی، کیوان، استوار نامه، به اهتمام محمود عباسی، تهران، راه نیکان، 1387 هـ ش، چاپ اول، ص 160.