بدعت در اصطلاح یعنی تغییر احکام اسلامی و نو کردن آن‌چه که پیامبر و اهل بیت آن را نفرموده‌اند؛ اما برخی از بزرگان اهل سنت به تبع اسلاف خویش نوآوری در دین را باب کردند و بر خلاف سنت حقیقی رسول خدا در اصلی‌ترین مسائل دینی دست بردند و احکام را به دل‌خواه خود تغییر دادند؛ عده‌ای در دین بدعت‌گذاشتند و پیروانشان راهشان را ادامه دادند و آن شد که نباید می‌شد.
خداوند در قرآن می‌فرماید: «هر کس پس از آن‌که حق بر او روشن شد با پیامبر مخالفت کند و راه غیرمؤمنان رود، او را به آن‌چه دوست دارد (باطل) وامی‌گذاریم و جایگاهش جهنم خواهد بود.» و «هر چه پیامبر برای شما آورده بگیرید و از آن‌چه نهی کرده برحذر باشید.» و «مرد و زن مومن وقتی خدا و پیامبر دستوری دادند از خود اختیاری ندارند، هر کس از فرمان خدا و پیامبر سرپیچی کند، در گمراهی آشکاری است.»
اما برخلاف تصریح آیات، در کتب معتبر اهل سنت مانند صحیح بخاری و ... مشاهده می‌کنیم که عده‌ای پس از بدعت‌گذاری در تعریف از کار خود می‌گویند «نعم البدعة» چه خوب بدعتی است.(صحیح بخاری، ج2 ص707)

پی‌نوشت:

صحیح بخاری، بخاری، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج2 ص707.
فتح الباری، عسقلانی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج4 ص778، حدیث 201.