حسینعلی نوری در رابطه با حرمت دستبوسی در بهائیت، می‌نویسد: «قَد حَرَّمَ عَلَیکُم تَقبِیلَ الأیادی فِی الکِتاب هذا ما نَهَیتُم عَنه مِن لَدُن ربّکُم العَزیز الحکام [1]؛ همانا بوسیدن دست‌ها در کتاب بر شما حرام شده است. این چیزی است که خداوند عزیز حاکم بر شما حرام کرده است».
حال که بهاءالله چنین حکم واضحی در رابطه با حرمت دسبوسی می‌دهد، چرا عبدالبهاء به عنوان رهبر بهائیت که خود باید الگو برای دیگران باشد، این حکم را زیر پا گذاشته است؟ آیا تناقض در سخن و عمل رهبران بهائیت، باعث روشن شدن ماهیت این فرقه‌ی ضاله نمی‌شود؟ قضاوت با شما ...

پی‌نوشت:

[1]. حسینعلی نوری، اقدس، حیفا، فلسطین اشغالی: مرکز جهانی بهائی، 1995 م، ص 29.