آری حضور در کنار تربت بزرگ مردان آزاده‌ای که مرگ با عزت را بر زندگی ذلت‌بار ترجیح دادند باعث آرامش و تسکین دلهاست. شیعه با روایاتی که از ائمه (علیهم السلام) و امامان خود دارد، زیارت اربعین را از علامات مومن می‌داند امام حسن عسکری (علیه السلام) در روایتی در مورد علامات مومن، زیارت اربعین را نیز از علامات ایشان بر می‌شمرد.[1] و شیعه در جهت ایمان به پروردگار متعال در این مراسم شرکت می‌کند. اما گذشته از اعتقاد شیعیان نسبت به مورد فوق اگر این سؤال از شیعیان پرسیده ‌شود که چرا پیاده به کربلا می‌روید جواب‌های زیادی وجود دارد که شیعه با افتخار به بیان آن می‌پردازد که از جمله آن عشق و ارادت نسبت به پیشوایان خود است تا به این اندازه بر آموزه‌های دینی خود پایبند هستند و حاضرند هر گونه مشقت و سختی را در این را متحمل شوند.
اگر وهابیت دست از عناد و دشمنی خود بردارند و با دیده حقیقت‌بین به اظهار ارادت شیعیان نسبت به خاندان رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نگاه کنند در می‌یابند که این عمل (با توجه به ناراحتی‌هایی که پیامبر در موقع تولد امام حسین (علیه السلام) نمودند)[2] نه تنها هیچ‌گونه مشکل اعتقادی را به دنبال ندارد، بلکه بالاترین عشق و ارادت و پایبندی نسبت به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است چرا که اولا مجوز عزاداری از فعل پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در روایات قابل برداشت است،[3] و دوم این‌که با این‌کار اظهار مودت و دوستی با اهل‌بیت ایشان را که بنابر تصریح آیه قرآن بر همه مسلمانان تکلیف شده است را عمل می‌کنند. «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرً‌ا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْ‌بَى [شوری/23] بگو به ازای آن (رسالت) پاداشی از شما خواستار نیستم مگر دوستی خویشاوندان»
پیاده‌روی با این حجم گسترده، خاری است در چشم دشمنان اسلام و ابهّتی است برای جامعه اسلامی که خانواده پیامبر دینشان را تکریم می‌کنند. پیاده‌روی در اربعین حسینی می‌تواند اتحاد یک‌پارچه جهان اسلام را در مقابل دیگران به نمایش بگذارد که حاکی از قدرت و اقتدار بین مسلمانان باشد. شیعه مفتخر است که این اتحاد و عزت اسلامی را یک‌تنه در مقابل دیده‌ی همگان به نمایش گزارده است و این پیام را به دشمنان اسلام داده است که اتحاد و یکپارچگی شیعیان را هرساله می‌توانند در مراسم اربعین حسینی در کربلای معلی نظاره‌گر باشند.

پی‌نوشت:

[1]. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان،قم، زیارت اربعین،  
[2]. حلبی، سیرة الحلبیّه، دار المعرفه، بیروت، ج 2، ص 60
[3]. واقدی، المغازی، بیروت ج 1، ص 317 - 315