من سرتاسر تاریخ ایران را بارها زیر و رو کرده ام و حدود پنج هزار سند یونانی و رومی و سریانی و چینی و عربی و فارسی و پهلوی و اوستایی و فارسی باستان را نقطه به نقطه خوانده ام و از میان آنها فقط پانزده مورد معین تاریخی یافته ام که شخصی به ازدواج با محارم روی آورده است. هشت تای آن به دوره هخامنشی تعلق دارد، سه تا به دوره اشکانی و چهار تا به دوره ساسانی. در اینجا این موارد را می آورم و بعد به مطلب دیگر یعنی توضیح علل چنین ازدواجهایی و نتایج حاصل از چند سوء تعبیر می پردازم.شهبازی، کورش بزرگ، ص۳۲۵، یادداشت ۱۹). ۵ هزار سند!!! ۱۵مورد. این ها نشان می‌دهد که ازدواج باومحارم شیوع زیادی نداشته و دوره اسلامی بخاطر مسلمان نشدن زرتشتی ها تبلیغات ازدواج باومحارم بیشتر شد تا با ازدواج دورن خانوادگی دینشون رو حفظ کنند.البته ازدواج با محارم فقط مخصوص دین زرتشتی نیست بلکه بسیاری دیگر هم ازدواج با محارم داشته اند. مانند سلوکیان. آنتیوخوس دوم دوبار با خواهرش ازدواج کرد و اخر توسط او مسموم شد. یا حتی در تورات نیر به پیامبران تهمت ازدواج با محارم داده شده است. البته این هم تهمت است مثل فرموده های موبدان. یا حتی ایرلندی ها نیز ازدواج باومحارم داشته اند. مورد دیگری که شیوع نداشتن این ها را بیشتر می‌کند اثبات علمی است. در ازدواج دختر عمو و پسر عمو ۶۰ درصد احتمال دارد که بچه معلول به دنیا بیاید. چه برسد به ازدواج محارم!!!