هر چیزی اندازه داره.درسته هر زبانی شاید کمبودهایی داشته باشه ولی تا اونجایی که بند در وازه نامه های گوناگون پژوهیده ام که زبان پارسی کمبودی که نداشته هیچ بسبود هم داشته و در برابر هر زور واژه ی تازی چندین برابر پارسی داریم ..هزاران گویش در ایران هست مانند کردی لری گیلکی ، سغدی و .... ریشه در زبان های اوستایی دارند و برادران زبان پارسیند اگر بنا باشه پارسی با کسی بده بستان داشته باشه با زبان های بومیه نه زبان بیگانه و لنگی چون تازی که هنوز هم که هنوزه کمبودهای ژرفی داره و در کار خودشم لنگه.زبان پارسی از تبار زبان هندواروپاییه و برادر زبان انگلیسی و .... که توانمندی ژرفی در واژه سازی داره که بی همتاست .بسیاری از وام واژه ها زور واژه اند نه وام واژه...مانند فکر کردن و حرف زدن که هرگزی نیازی نبود اندر پارسی شوند. ما منیتن،اندیشیدن، پنداشتن و واژیدن ،سخنیندن و سخن گفتن و ..... رو داشتیم و داریم و نیازی به این دوتا وام واژه ننگین نیست که این هم ریشه در برخی چامه سرایان تازی پرست داره که برای به رخ کشیدن سواد یا تازی دانی خود این واژگان ننگین اندر پارسی نموده و دستگاه واژه سازیش را زمین گیر کرده اند.و زمین گیر شدن دستگاه وازه سازی یک زبان = با مردن آن.پارسی باید هرچه زودتر پالوده شودو بس.