وجود ازدواج با محارم در دین زرتشتی؛ آنچه دینکرت می‌گوید ریشه در عصر ساسانی دارد. کریستین سن که یقیناً بزرگترین محقق پیرامون عصر ساسانی است، باور دارد که آنچه در دینکرت آمده، ریشه ای عمیق در عصر ساسانی دارد. او می‌گوید: «آرتور کریستین‌سن نیز می‌گوید: «اهتمام در پاكى نسب و خون خانواده یكى از صفات بارزه جامعه‌ی ایرانى به شمار مى ‏رفت، تا به حدى كه ازدواج با محارم را جایز مى‏‌شمردند و چنین وصلتى ‏را خویذوگدس‏ (در اوستا خوایت‏‌ودث) مى‌خواندند». در ادامه می‌گوید: «اگرچه معنى لفظ خوایت‌ودث در اوستاى موجود مصرح نیست، ولى در نسک‌هاى مفقود مراد از آن بى‏‌شبهه مزاوجت با محارم بوده. در «بغ‏ نسک» و «ورشتمان نسک»اشاره به اجر این عمل رفته، مثلاً اینكه مزاوجت بین برادر و خواهر بوسیله فره ایزدى روشن میشود و دیوان را بدور میراند. نرسى برزمهر مفسر ادعا كرده، كه خویذوگدس معاصى كبیره را محو مى‌كند. در زمان ساسانیان نه تنها در كتب معاصران مثل آگاثیاس و كتاب منسوب به ابن‌دیصان‏ ذكر این عمل رفته، بلكه در وقایع آن دوره هم شواهدى چند مى‌بینیم.» سند: آرتور كرستین سن، ایران در زمان ساسانیان‏، ترجمه: رشید یاسمى‏، تهران: انتشارات نیاى كتاب، ۱۳۶۸. ص ۴۳۵