1) عبدالرزاق می‌گوید: «که ابن‌جریج به ما روایت کرد از عمرو بن دینار که گفت من در استمناء مشکلی نمی‌بینم.»[1]
2) ابن‌قیم جوزی می‌گوید: «اگر زنی شوهر نداشت و شهوت بر وی غلبه کرد، بعضی از فقیهان ما گفته‌اند که می‌تواند از آلت مصنوعی استفاده کند.»[2]
3) مقدسی حنبلی، برترین فقیه اهل سنت که مفصل‌ترین کتاب فقهی حنابله متعلق به او است می‌نویسد: «شارع مقدس روزه را بدل از ازدواج و احتلام را از بین برنده شدت شهوت قرار داده است، اگر ترس از زنا وجود داشته باشد، استمناء کردن جایز است و حکم زن نیز همانند مرد است، زن می‌تواند از چیزی همانند آلت تناسلی استفاده کند.»[3]
4) بهوتی حنبلی نیز می‌گوید: «ومن استمنى بیده خوفا من الزنا أو خوفا على بدنه فلا شیء علیه. قال مجاهد کانوا یأمرون فتیانهم یستغنوا به.[4] هر کس با دست یا بدنش (به خاطر ترس از زنا) استمناء کند، گناهی بر او نیست.»
5) از مجاهد نقل شده که گفته است: «آنانکه پیش از ما مى‌زیسته‌اند پسران جوانشان را به استمناء و همچنین دختران و زنان را به استفاده از وسیله اى براى خود ارضایى وادار مى‌کردند تا از زنا دورى کنند.»[5]
6) ثورى از عبّاد از منصور از جابر بن زید أبی الشعثاء نقل کرده است که گفت: «تو صاحب منى هستى، هر کجا خواستى آن را بریز.»[6]
7) ابن مفلح (از علمای اهل سنت) می‌گوید: زن نیز مانند مرد می‌تواند چیزی شبیه آلت را برای خود استعمال کند. سپس ادامه می‌دهد: استمناء عبارت است از کاری که به واسطه آن منی از انسان خارج شود و امام احمد بن حنبل با وجود ورع و تقوایی که داشت این کار را جایز می‌دانست. چرا که اینکار خارج کردن مواد زائد از بدن است. لذا انسان می‌تواند هر وقت لازم بود اینکار را انجام دهد چراکه اصل و ریشه آن به حجامت و رگ زنی برمی‌گردد.[7]
8) عبدالله بعلی در کتابش آورده است: «ان استمنی خوفا من الزنی او اللواط فلا شیء علیه.»[8]

نقد گفتارهای بی‌اساس
نکته قابل توجه اینکه کلام و فتوایی که مخالف با قرآن و روایات معتبر باشد، از حجیت ساقط است. بعضی از علمای اهل سنت معتقدند که قائل شدن به جواز استمناء مخالف با آیه قرآن می‌باشد. یعنی کسانی که قائل به حرمت استمناء شده‌اند؛ (فقهای مالکی و شافعی و زیدیه) دلیل‌شان بر تحریم استمناء این است که خدای تبارک و تعالی دستور به حفظ فروج در همه حالات داده است مگر در برابر همسر و ملک یمین، پس اگر کسی به بیشتر از این دو مورد تجاوز نمود (استمنا نمود)، از کسانی است که متجاوز به حکم الهی است و به آنچه که خداوند حرام نموده، تعدی کرده است. خداوند می‌فرماید: «وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُ‌وجِهِمْ حَافِظُونَ إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ‌ مَلُومِينَ.[المومنون/۵-۶] و آنها که دامان خود را (از آلوده‏ شدن به بى‏‌عفتى) حفظ می‌کنند و تنها آمیزش جنسى با همسران و کنیزانشان دارند، که در بهره‏‌گیرى از آنان ملامت نمى‌‏شوند و کسانى که غیر از این طریق را طلب کنند، تجاوزگرند.»
یکی دیگر از عالمان اهل سنت می‌گوید: «جایز نیست انسان با دستش استمناء کند و در بعضی از احادیث آمده است که خدا چنین کسی را لعن می‌کند… و اگر چه خوف از زنا داشته باشد باز این عمل حرام است.»[9]
اما علاوه بر متون دینی، از لحاظ پزشکی ضررهای استمناء هم به اثبات رسیده است.
1) پیامدهاى جسمانى: ضعف چشم و بینایى، تحلیل رفتن قواى جسمانى، عقیم شدن و ناتوانى در تولید مثل، پیرى زودرس، ضعف مفاصل، لرزش دست، زشتى چهره و از بین رفتن طراوت صورت.
2) پیامدهاى روحى و روانى: ضعف حافظه و حواس‌‏پرتى، اضطراب، منزوى شدن و گوشه‌‏گیرى، افسردگى، بى‌‏نشاطى و لذت نبردن از زندگى، پرخاشگرى و بداخلاقى و تندخویى، کسالت دائمى، ضعف اراده.
3) عوارض اجتماعى: ناسازگارى خانوادگى، بى‏‌میل شدن به همسر و ازدواج، ناتوانى در ارتباط با جنس مخالف و همسر، بى‏‌غیرت شدن، احساس طرد شدن، از بین رفتن عزت، پاکى، شرافت و جایگاه اجتماعى، دیر ازدواج کردن و لذت نبردن از زندگى مشترک.
با توجه به نهی از استمناء در قرآن و مضر بودن این عمل از لحاظ پزشکی چطور بعضی گمراهان به خود اجازه می‌دهند که جواز این عمل را صادر کنند؟ آیا غیر از این است که هدفشان وهن دین اسلام است؟

پی‌نوشت:

[1]. المصنف،عبدالرزاق صنعانی، دار الکتب علمیة، بیروت: ج 7، ص 392
[2]. بدائع الفوائد، ابن قیم جوزی، دارالعلم، بیروت: ج 4، ص 905
[3]. الفروع، مقدسی حنبلی، دار الموید، بیروت: ج10، ص 126
[4]. کشاف القناع عن متن الاقناع، بهوتی حنبلی، دار الکتب العلمیة، بیروت: ج6، ص125
[5]. المصنف، عبدالرزاق صنعانی، دار الکتب علمیة، بیروت: ج 7، ص 391
[6]. همان
[7]. المغنی، ابن قدامة، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص87
[8]. کشف المحذرات، عبدالله البعلی، دار البشائر الاسلامیة، بیروت:ج1، ص 759
[9]. حاشیة اعانة الطالبین، محمد شطا الدمیاطی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص 340.

نویسنده: محمد یاسر بیانی