کورش، از نسل چیش‌پیش بود. لذا پیشنهاد می‌کنیم که جماعت اسلام ستیز، مدتی این شعار را سرلوحه دهند: «چیش‌پیش پدر ماست، ایران وطن ماست.» تا نام و یاد این بزرگمرد زنده بماند. همچنین نام فرزندان خود را چیش‌پیش بگذارند.

عرب‌های ایران، فقط عرب‌زبان نیستند. بلکه اصالت عربی هم دارند. پس کسانی که در 7 آبان جمع می‌شوند و به عرب‌ها توهین می‌کنند باید بدانند که با این شعارهای نژادپرستانه و تفرقه‌افکنانه فقط باعث دلخوری و اختلاف میان اقوام ایرانی می‌شوند. چیزی که عیناً توسط استعمارگران به عوامل خود در داخل، دیکته می‌شود

باستانگرایان افراطی (که دم از نژاد پاک آریایی و بازگشت به گذشته تاریخی می‌زنند) و گروهک تروریستی الاحوازیه دو روی یک سکه هستند. ذات این دو یکی است. جنسِ‌شان یکی است، فقط رنگ و لعابِشان فرق می‌کند. همین...

هنگامی که کاساندانا (همسر کورش کبیر) از دنیا رفت، نه تنها کوش خود به عزاداری پرداخت، بلکه همه اتباع و زیردستان خود را واداشت که برای همسرش عزاداری کنند. سوگواری برای درگذشتگان، جزوی از هویت و فرهنگ هخامنشیان بود.

برخی ژست روشنفکری به خود گرفته اند که ای ملت! از چه روی در اشک و آه و ناله فرورفته‌اید؟ در پاسخ می‌گوییم که ما هم اهل خنده و نشاطیم و هم اهل اشک و ماتم! و این، دو رکنِ فطرت آدمیزاد است. ما بر حسین اشک می‌ریزیم چون اشک بر حسین، جوششِ عزت و انسانیت، و خروشِ شرف و غیرت است.

آملی کورت (Amélie Kuhrt) تاریخنگار و ایران‌شناس اهل بریتانیا می‌نویسد که عزاداری در مرگ بزرگان، جزوی از تاریخ ایرانیان باستان بود. ایرانیان در هنگام عزاداری موی سر خود را کوتاه می‌کردند و لباس عزا می‌پوشیدند...