پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آنچه در ادامه می‌آید، متن مناظره پیرامون وجودِ حرمسراها در فرهنگ اسلامی و ایران باستان است.

درود بر شما. چرا در اسلام، خلفا و بسیاری از سران سیاسی، حرمسرا داشتند؟ حتی پیامبر اسلام نیز حرمسرا داشت! همین نقطه ضعف کافی هست که بدانیم اسلام دین اهریمن است.

سلام. یعنی داشتن حرمسرا به معنی اهریمنی بودن هست؟! می‌توانید بیشتر توضیح بدهید که داشتن حرمسرا چه ربطی به اهریمن دارد؟

در حرمسرا زنان از همه حق و حقوق خود محروم بودند. یعنی زندانی شمرده می‌شدند. وظیفه داشتند که خدمات جنسی به خلیفه ارائه کنند. این یعنی کردار زشت، یعنی اهریمنی بودنِ یک اندیشه.

اولاً پیامبر اسلام حرمسرا نداشتند. با این تعریفی که شما ارائه کردید، همسران پیامبر در زمان زندگی ایشان بین مردم رفت و آمد داشتند و نقش فعال اجتماعی و سیاسی در جامعه آن روز ایفاء می‌کردند. از طرفی اکثر همسران پیامبر، پیرزن و یا قبلاً یک یا چند بار شوهر کرده بودند و هدف پیامبر از ازدواج‌ها، مسائل جنسی نبود. اگر هدفشان این دست مسائل بود در جوانی پی این امور می‌رفتند. در حالیکه پیغمبر تا 50 سالگی فقط یک همسر داشتند (خدیجه). اگر پیامبر در پی مسائل جنسی بودند همان ابتدای رسالت که سران مکه به ایشان پیشنهاد دادند که «دست از رسالت بردار تا ثروت بسیار و بهترین دختران را در اختیار تو قرار دهیم» ایشان نیز می‌پذیرفتند. اما دیدیم که نپذیرفتند و سال‌ها سختی و رنج و مشقت را به جان خریدند، برای هدفی متعالی. هدف ایشان از ازدواج‌ها، سرپرستی زنان بی‌سرپرست و نیز برقراری پیوند آشتی میان قبائل بود. همسران ایشان نیز زندانی نبودند. بلکه محترم و دارای حق و حقوق اجتماعی روشن بودند. اما بگذارید دوباره سؤال بپرسم! مطمئنید که داشتن حرمسرا به معنی اهریمنی بودنِ یک مکتب است؟!

صد در صد... حرمسرا یعنی هوس‌بازی... یعنی اهریمن! مثل خلفای اسلام.

اولاً رفتار خلفای بنی‌امیه و بنی‌عباس را به پای اسلام نوشتن واقعاً بی‌انصافی و ناجوانمردی است. اما خوب اگر داشتنِ حرمسرا این است که شما می‌فرمایید پس هخامنشیان نیز پیرو اهریمن و دین زرتشتی هم دینی اهریمنی است! چون شاهان هخامنشی و پادشاهان زرتشتی هم حرمسرا داشتند. مثلاً در منابع تاریخی آمده که در فضای دربار هخامنشی زنان به دور از مردان و در ساختمان‌هایی جداگانه (حرمسرا) زندگی می‌کرد‌ه‌اند.[1] همچنین منابع تاریخی از زندگی جداگانۀ همسران شاه هخامنشی یاد می‌کنند که دختر یکی از اشراف، با پدرش به وسیلۀ پیک مکاتبه می‌کند و البته این پدر، حق ورود به ساختمان ویژۀ زنانِ شاه را نداشته است.[2] زنان دربار هخامنشی در انزوا و به دور از چشم مردان زندگی می‌کردند. پی‌یر بریان، تصریح می‌کند که شاهان هخامنشی، حرمسرا داشتند و افرادی که خواجه نامیده می‌شدند به امور حرمسرا رسیدگی می‌کردند.[3] باستان‌شناسان حتی یک ساختمان در تخت جمشید را به عنوان حرمسرا کشف و شناسایی کردند.[4] حتی طبق منابع تاریخی، انوشیروان (پادشاه زرتشتی) در حرمسرای خود، ده هزار کنیز داشت.[5] شاهنامه نیز می افزاید که تنها در یکی از اتاق‌های حرمسرای انوشیروان، هفتاد کنیزک حضور داشتند: «كنيزك بدان حجره هفتاد بود، كه هر يك بتن سرو آزاد بود».[6] همچنين خسروپرويز بيش از 12000 كنيزك در حرمسرای خود داشت. چه اينكه در شاهنامه در احوال خسرو پرويز ميخوانيم: «بمشكوى زرّين ده و دو هزار، كنيزك بكردار خرّم بهار». انوشیروان علاوه بر آن همه همسر و کنیزک، در حمله به شهر سورا -از شهرهای رومی- یک زن زیبا به نام اوفمیا (Euphemia) که اسیر شده بود، را نیز به تملّک گرفته و او را به حرمسرای خود اضافه کرد.[7] خوب گفته بودید هر کس حرمسرا داشته باشد، اهریمن است؟ هنوز روی حرف خود هستید؟!

بلاک!

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به: Briant, P. (1996), Histoire de l’Empire Perse de Cyruse à Alexandre,volume I, Paris: Fayary, p 295.
[2]. بنگرید به: Herodotus. (1890). The History of Herodotus. parallel English/Greek. English translation: G. C. Macaulay, London and Newyork: Macmillan, Book 3, Ch 68-69 & Book 3 Ch 130 & Book 1 Ch 136.
[3]. بنگرید به: Briant, P. (1996), Histoire de l’Empire Perse de Cyruse à Alexandre,volume I, Paris: Fayary, Pp 279-288
[4]. بنگرید به: Schmidt, E. F. (1951) Persepolis I: Structures, Reliefs, Inscriptions. Chicago: The University of Chicago Press, p 255.
علیرضا شاپور شهبازی، راهنمای مستند تخت جمشید. تهران: سفیران، 1389، ص 168.
[5]. متون پهلوی، جاماسب جی دستور منوچهر آسانا، ترجمه سعید عریان، انتشارات کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، تهران 1371، ص 79.
[6]. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، 1389، ص 1064، بیت 38573.
[7]. پروكوپيوس، جنگ‏هاى ايران و روم‏، ترجمه: محمد سعيدى‏، انتشارات علمى و فرهنگى‏، تهران‏، چاپ چهارم 1382، ص 133.