صدقه مقابری می‌گوید: «نسبت به احمد بن حنبل بدبین بودم و از او خوشم نمی‌آمد. شبی در خواب دیدم که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دست احمد بن حنبل را گرفته، هم‌چون دو رفیق با مودت و محبت در کنار هم راه می‌روند، من نیز پشت سر آنان بودم. هر چه تلاش کردم خودم را به آن دو برسانم، موفق نشدم.

قفاری با توجه به معنای لغوی بداء، عقیده به آن‌را شرک می‌داند، وی می‌گوید:

عبدالله بن‌عمر الدمیجی یکی از شخصیت‌های سلفی است که کتابی در رابطه با فهم سلف دارد. وی در کتابی که با عنوان «فهم السلف الصالح للنصوص الشرعیه» نوشته است، سلف را این‌گونه تعریف می‌کند: مقصود از سلف یعنی جمهور اهل قرون ثلاثه از صحابه، تابعین و تابع تابعین است.

ابن‌تیمیه، که اهانت‌های بی‌شماری نسبت به شیعیان داشته، هنگامی که سخن از قاتل عثمان به میان می‌آید چنین می‌گوید: «و السّاعون فی قتله فکلّهم مخطئون بل ظالمون باغون معتدون؛ تمام کسانی که در قتل عثمان تلاش نمودند، در اجتهاد خود به خطا رفته، ظالم، سرکش و متجاوز به حدود الهی بوده‌اند...» حال ببینیم همو

ابن‌تیمیه، که اهانت‌های بی‌شماری نسبت به شیعیان داشته، هنگامی که سخن از قاتل عثمان به میان می‌آید چنین می‌گوید: «و السّاعون فی قتله فکلّهم مخطئون بل ظالمون باغون معتدون؛ تمام کسانی که در قتل عثمان تلاش نمودند، در اجتهاد خود به خطا رفته، ظالم، سرکش و متجاوز به حدود الهی بوده‌اند...

به نظر می‌رسد سخن علمای شیعه درست باشد، زیرا وقتی به کتاب منهاج‌السنه ابن‌تیمیه مراجعه می‌شود، مشاهده می‌کنیم که ابن‌تیمیه حتی آیات مشهوری که بسیاری از علمای اهل سنت در فضیلت امام علی (علیه‌السلام) قبول کرده‌اند را نمی‌پذیرد.