عبدالبهاء در نظام تشکیلاتی پس از خود، به لزوم وجود دو رکن «بیت‌العدل و ولی‌امر» تأکید می‌کند. لذا پس از مرگ اولین و آخرین ولی‌امر بهائیت، بیت‌العدل حیفا، با بحران عدم مشروعیت خود روبه‌رو می‌شود. بیت‌العدل در یکی از توجیهات ساختگی‌اش، به جای ارجاع پیروان به نصوص پیشوایان بهائی، مشکلات روحانی را عامل انتشار عدم مشروعیت خود می‌داند!

در یکی از مقالات سایت آیین بهائی، با جانی خواندن نظام اسلامی و مردمی ایران! به مقایسه‌ی آن با نوع حکومت هیتلر پرداخته شد. در تمامی این مقاله نکات قابل تأمّلی از این دست به چشم می‌خورد: 1. دفاع تمام قد بهائیت از هولوکاست خیالی که نشان از پیوند این دو غدّه‌ی سرطانی دارد. 2. شگرد شانتاژ بهائیت برای فشار بیشتر جهانی بر حکومت مردمی ایران.

مردم ایران پیش و پس از شکل‌گیری انقلاب اسلامی، بهائیت را به چشم عامل اجانب، برای تهدید منافع ملّی ایران می‌دیدند. بی‌شک خیانت‌های بهائیانی چون هژبر یزدانی و عبدالکریم ایادی، در نوع دیدگاه مردم نسبت به بهائیت بی‌تأثیر نبود. انزجار مردمی نسبت به بهائیان جاسوس به حدی بود که حتی رژیم پهلوی، جرأت به رسمیت شناختن علنی آنان را نداشت.

علی‌محمد شیرازی یکی از مدعیان دروغین مهدویت است که در سال 1260 ق، به تدریج ادعاهایی نظیر بابیت، مهدویت، نبوّت و الوهیت را برای خود قائل شد. تغییر ادعاهای شش‌گانه‌ی وی، به دو مرتبه توبه‌نامه‌ی او در شیراز و تبریز انجامید. سرانجام، این مدعی دروغین مهدویت، برای خواباندن شورش‌هایی که به نام وی در کشور صورت می‌گرفت، اعدام شد.

بهائیت از یک سو خود را یگانه منادی صلح عمومی در جهان معرفی می‌کند و از سویی دیگر برای پیشبرد اهدافش دست به دامن جلادان تاریخ می‌شود. بهائیت خود را حامی صلح معرفی می‌کند اما در قبال جنایاتی که در دنیا، خصوصاً فلسطین رُخ می‌دهد، حتی خم به ابرو نمی‌آورد. آری؛ بهائیان صلح‌جویانی ظالم‌نوازند و صلح دوستانی که ظلم‌ستیز نیستند.

بهائیان مدعی‌اند بسیار پیش از آن‌که اعلامیه‌ی جهانی حقوق کودک در سازمان ملل تصویب شود، پیشوایان آنان به بیان حقوق کودکان پرداخته‌اند. اما لازم است بدانیم بسیار پیش‌تر از پیشوایان بهائی، دین مبین اسلام حقوق کودکان را در قالب: حق حیات و برابری، لزوم تأمین خوراک، تحصیل، تفریح، پرهیز از خشونت و احترام به مقام کودک؛ بیان داشته است.