باورها
گذشته از قواعد زبان‌شناسی که نشان می‌دهد اهورامزدا مذکر است، اسناد و شواهدی از اوستا و متون پهلوی در دست داریم که گویای این است که اهورامزدا در حقیقت هم مذکر است! یعنی صفات و حتی چهره و اندامی کاملاً مردانه دارد. آنچه در این مقاله خواهد آمد اسنادی از گاتهای اوستا و کتیبه‌های ساسانی در این زمینه است...
آنچه در این نوشتار بدان پرداخته می‌شود، باور زرتشتی‌گری درباره آفرینش آسمان است. مبلغین زرتشتی و سرانِ باستانگرایی افراطی، مدعی هستند که اوستا و متون پهلوی دربردارنده گزاره‌های علمی در باب آفرینش هستند. اما باید دانست آسمان در نگاه متون عقیدتی دین زرتشتی (و از جمله اوستا)، پوسته‌ای سنگی بر روی جهان است...
بسیار دیده می‌شود که جریانات افراطی باستانگرا و زرتشتی‌زده به اسلام ایراد می‌گیرند که چرا قرآن، الله را با ضمیر مذکر (شناسه‌ی نرینه) توصیف کرده است؟ جالب است بدانیم که در زبان اوستایی نیز ضمایر مذکر و مؤنث با یکدیگر متفاوت هستند و اوستا (حتی گاتهای اوستا) و موبدان همواره در گذر تاریخ برای اهورامزدا جنسیت نرینه (مَرد) قائل بوده‌اند.
دینکرد دایرة المعارف بزرگ دین زرتشتی و از مهمترین متون پهلوی در شرح و تفسیر و تلخیص اوستا است. فصل هشتادم کتاب سومِ دینکرد، نه تنها ازدواج با محارم را کرداری نیک معرفی کرده، بلکه مصادیقی از آن را به همراه دلایلی بر نیک بودن این عمل بیان داشته است. عنوانِ کرده (باب) هشتادم، از کتابِ سوم دینکرد چنین است: «اعتراض یک یهودی بر هیربد در عیب دانستنِ خُـوَیدودَه یا نیز اعتراض یک یهودی بر هیربد درباره‌ی....
دینکرد به عنوان یکی از مهمترین متونِ پهلوی (که توسط بزرگترین موبدان زرتشتی در عصر اسلامی و از روی اوستای ساسانی نوشته شد)، اصل خُوَیدوده (ازدواج با محارم) را تأیید نمود و حتی برای اثبات مشروعیت آن دلائلی (هرچند عجیب) ارائه کرد. اکنون زمان آن است که درباره خُوَیدوده‌ی پدر-دختر در آیین زرتشتی سخن بگویم. در کتاب سوم دینکرت، می‌خوانیم: «<خداوند> خود، پدر سپَندَرمَذ، زمین است؛ همان زمینی که....
دینکرد به عنوان یکی از مهمترین متونِ پهلوی (که توسط بزرگترین موبدان زرتشتی در عصر اسلامی و از روی اوستای ساسانی نوشته شد)، اصل خُوَیدوده (ازدواج با محارم) را تأیید نمود و حتی برای اثبات مشروعیت آن دلائلی (هرچند عجیب) ارائه کرد. اکنون زمان آن است که درباره خُوَیدوده‌ی مادر-پسر در آیین زرتشتی سخن بگویم. در کتاب سوم دینکرت، می‌خوانیم: «<خداوند> خود، پدر سپَندَرمَذ، زمین است؛ همان زمینی که
ایزدِ مهر از نمایندگان اهورامزدا است که بارها و بارها در اوستا مورد تمجید و ستایش و نیایش قرار گرفته است. آنچه در این نوشتار بیان می‌گردد، نگاهی به کارنامه‌ی این ایزد مقدس است، از جنگ‌افروزی‌ها، قتل عام‌ها، شکنجه‌ها، تکه تکه کردنِ بدن‌ها و رفتارهایی از این قبیل که همگی با رضایت و اجازه اهورامزدا صورت می‌گرفت...
آنچه در اوستا هزاران سال به عنوان متن مقدس شمرده می‌شود، حاکی از آن است که اهورامزدا به «جَم» فرمان داد تا برای رهایی از زمستان سخت، پناهگاهی در زیر زمین ایجاد کند و در آن انسان‌ها و یک جفت از هر جاندار (از سگان و پرندگان و...) و حتی گیاهان را جای دهد تا نژاد آنان از میان نرود. اما بیماران...
در دین زرتشت شعار گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک مهمترین و اصولی ترین شعار است. این شعار به عبارتی عامل فخر و برتری این آیین خوانده می شود. حال چطور یک شعار باعث برتری، و نشان دادن علمی بودن یک روش است، خود جای سوال دارد که در فرصتی مناسب به آن خواهیم پرداخت. در این نوشتار سعی بر بررسی کوتاه قسمتی از این شعار با توجه به منابع اصلی زرتشت...
در آیین زرتشتی، زنان موجوداتی از نسل اهریمن شمرده شدند و حتی شوهر، خدایِ زن محسوب می‌گردد. همچنین بنابر اوستا زن خوب، زنی است که از شوهر خود اطاعت کند و در حقیقت بر زنان لازم است که فرمانبردار شوهران خود باشند و اگر چنین نکنند، در جهان پس از مرگ به سختی عذاب خواهند شد...
ادعای تساوی حقوق زن و مرد در آیین زرتشتی- برای هر پژوهشگر خردمندی به یک شوخی شبیه است تا واقعیت. چه اینکه در آیین زرتشت، زن موجودی از نسل اهریمن محسوب می‌شود و در شریعت زرتشتی نیز زنان بارها مورد تحقیر و توهین قرار گرفته اند. اما جالب است بدانیم که در گاتها نیز رابطه‌ی میان زن و شوهر، به گونه‌ای خاص تعریف شده است ...
پیش از هر چیز باید گفت که اسلام و زرتشتی‌گری در حقیقتِ خداپرستی تعارضی با هم ندارند، چه اینکه اسلام نسخه‌ی تکامل یافته‌ی دین زرتشتی و همه‌ی ادیان الهی است. لیکن سابقاً بیان شد که جریانات باستانگرا و زرتشتی‌زده، زرتشت را "پیامبر ایرانی" می‌خوانند و با این سخن، به دنبال قرار دادن اسلام و زرتشتی‌گری در مقابل هم هستند. این درحالی است سابقاً عنوان «زرتشت، پیامبر ایرانی» را با اسناد معتبر تاریخی و پژوهشی به نقد کشیدیم...
زن در قرآن به کشتزار تشبیه شده است از این جهت که در حقیقت بستری برای رشد و بالندگی نوع بشر است. زن بذر وجودِ انسان و انسانیت را در خود پذیرفته و می‌پروراند. دامان زن محل تعالی و عروج انسان است. اما جالب است بدانیم که زن در دین زرتشتی، نه تنها به کشتزار تشبیه شده، بلکه بسیار پایین‌تر و کم‌ارزش‌تر از کشتزار شمرده شده است.
در نگاه اَوستا، تخریب خانه‌های مخالفین و ویران نمودن شهرها و آبادی‌هایی که مردمانش با آیین زرتشتی سر سازش ندارند، کرداری نیک شمرده شده است. بر همین اساس پادشاهان ایران باستان همواره بسیاری از شهرهای غیرایرانی و غیرزرتشتی را با خاک یکسان می‌کردند.