مظلوم نمایی
بهائیان سعی دارند تا با استفاده از گذر تاریخ، بر غارت‌هایشان در عصر پهلوی، سرپوش نهند. اما حقیقتاً اسناد تاریخی بسیاری موجود است که از اقدام محاسباتی بهائیت برای غارت ایران، پرده برمی‌دارد. همچنان‌که فردوست می‌گوید: «بهائیان با رسوخ در دربار شاه ایران برای ثروتمند شدن جامعه‌ی بهائی استفاده کرده تا از این طریق اقتصاد مملکت را به دست گیرند».
یکی از خبرگزاری‌های تشکیلات بهائیت مدعی شد، در پی بازداشت 7 بهائی زندانی در یمن، سازمان ملل خواستار آزادی فوری آنان شد. اما دفاع از 7 بهائی زندانی در حالیست که بیش از 75 درصد مردم یمن با مشکل کمبود غذا، دارو و نااَمنی مواجه‌اند! نماینده‌ی بهائیت در این گزارش همچنین، مقامات ایرانی را عامل بازداشت بهائیان یمنی معرفی می‌کند!
مبلّغان بهائی در تلاشند تا ظلم‌های (ادعایی) وارده به بهائیان را به مظلومیت امام حسین (علیه السلام) تشبیه نمایند. این در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائیت که بهائیان وی را رجعت حسینی معرفی می‌نمودند، به قدری جنایت نمود که برخی بابیان به طعنه می‌خواندند: «اگر حسینعلی (بهاء) مظهر حسین ابن علی است/ هزار رحمت بر روان پاک یزید».
تشکیلات بهائیت از آن جهت که قادر به تبلیغ علنی فرقه‌ی خود در ایران نیست، جهان مجازی را به عنوان مکانی بدون مرز، برای فعالیت خود انتخاب کرده است. از این‌رو بهائیت، چهارچوب‌های مشخصی نظیر تبلیغ، مظلوم‌نمایی، فرار از واقعیت و انکار حقایق تاریخی (که ماهیت استعماری این فرقه را آشکار می‌سازد) را در دستور کار خود قرار داده است.
شگرد مظلوم نمایی و مسبوق به سابقه‌ی بهائیت، پس از شکل‌گیری انقلاب اسلامی، به صورت جدی‌تری دنبال می‌شود. در این راستا تشکیلات بهائیت، یکی از عوامل تبعیض علیه بهائیان را دستگیری اعتقادی آنان معرفی می‌کنند. از این‌رو جناب «محسنی اژه‌ای» سخنگوی قوه‌ی قضائیه، صراحتاً هرگونه بازداشت اعتقادی افراد را رد می‌کند.
یکی از شگردهای تبلیغی بهائیت، ابراز مظلوم‌نمایی است. این شگرد هم‌چنان که در گزارش‌های ساواک و شهربانی می‌خوانیم، بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز شگرد مظلوم‌نمایی، در مقیاسی گسترده‌تر و در سطح بین‌المللی، برای سرکوب نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، توسط این فرقه به کار گرفته می‌شود.