خدامحوری
کم‌تر آیینی یافت می‌شود که به سوی معنویت و عرفان دعوت نماید، ولی خدا را در آموزه‌های خود مطرح نکند. بسیاری از معنویت‌های جدید به‌صورت پررنگی دم از خدا زده‌اند و مخاطب خداخواه و خداجو را با همین شعار صید می‌کنند. کسانی که قصد دارند حضور خداوند و ارتباط با آن ذات مقدس را عمیق‌تر درک نمایند به این شعار اکتفا می‌کنند و این ادعا را دلیل بر خدامحوری آن مکتب پنداشته، خوش‌بینانه همۀ گفته‌ها را با همین معیار می‌سنجند؛ در نتیجه به‌سرعت تعلیمات دیگر را می‌پذیرند.
آنچه اکهارت توله به آن دعوت می‌کند، تسلیم درونی است که وی نام آن را « پذیرش حال » می‌گذارد. از همین منظر است که از تسلیم حرف می‌زند و تسلیم را در زیستن در حال می‌داند و نه داشتن باوری مشخص. وی تمامی باورها را مخدوش می‌داند و هیچ‌گاه باور به خدا را استثنا نمی‌کند و می‌گوید شما را به هیچ‌دین و باوری فرا نمی‌خوانم. از شما می‌خواهم که همه چیز را فراموش کنید و فقط حال را دریابید.