پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله نقدهای وارده بر انجمن حجتیه این است که ریشه‌های انحراف در تفکرات انجمن حجتیه سبب شده بود تا با پیشرفت نهضت اسلامی امام خمینی (رحمةالله) و مردم انقلابی ایران، این گروه به تدریج زاویه بیشتری با انقلاب اسلامی پیدا کرده وعدم اعتقادش به مبارزه با شاه را در عمل نشان دهد و به همان مبارزه با بهائیت اکتفا کند.

البته ممکن است که این شبهه مطرح شود که مگر جز این است که برخی از پست‌های کلیدی رژیم پهلوی در چنگال بهائیان بود و شاه با آنان روابط حسنه‌ای داشت، پس مبارزه با بهائیت که توسط انجمن صورت می‌گرفت، در واقع همان مبارزه با شاه به حساب می‌آمد.

در پاسخ به این شبهه باید گفت که اگر مبارزه انجمن حجتیه با بهائیت به طور صحیح و کاملی انجام می‌پذیرفت، شاید ادعای مبارزه آنان با رژیم، گزافه نبود؛ اما باید گفت که تلاش آنان در راه مبارزه با بهائیت، مناسب با همان دهه سی بود و برای فضای سیاسی به وجود آمده در دهه چهل و پس از آن، نه تنها کارایی چندانی نداشت، بلکه ایراداتی نیز داشت.

شهید حجت الاسلام و المسلمین سید عبدالکریم هاشمی نژاد که از ارکان مبارزه در مشهد به حساب آمده و از نزدیک با عملکرد انحرافی انجمن حجتیه آشنا بود، در سخنی به نقد عملکرد انجمن حجتیه پرداخته و می‌گوید: «خط انجمن حجتیه، همانی که سابقاً وجود داشت، مبارزه با بهائیت بود. تا این‌جا هیچ حرف و اشکالی وارد نیست. اشکال کار در چند مطلب بود. یکی اینکه آن برادران، (یعنی تعدادی از رهبران انجمن حجتیه) آن‌چنان بهائیت را بزرگ می‌کردند که گویا اصلاً تمام خطر در کشور ایران، مسئله بهائیت است؛ در حالی‌که ما معتقد بودیم، بهائیت شاخه‌ای است از شاخه‌های استعمار و معلولی است که ما باید به سراغ علت آن برویم. در نتیجه دیدید که بعد از پیروزی انقلاب و در هم کوبیده شدن امپریالیسم، بهائیت هم تضعیف شد.»[1]

مسئله دیگر این است که در طول فعالیت‌های انقلابی و مبارزاتی با رژیم پهلوی، جوانان مسلمان و پیروان خط امام هنگامی‌ که قصد همکاری با این انجمن و فعالیت‌های مذهبی آنان را داشتند، مرتباً دیده می‌شد که انجمن، با سنگ اندازی‌ها مانع فعالیت‌های انقلابی شده و شرط عدم فعالیت و دخالت در کارهای سیاسی را جلوی پای این جوانان قرار می‌دادند و اگر هم احساس می‌کردند که کسی به هر نحوی در فعالیت‌های سیاسی و مبارزات انقلابی دخیل است، عذر او را می‌خواستند و این دقیقاً خلاف خط حضرت امام (رحمةالله‌علیه) و انقلاب اسلامی بود.

در واقع می‌توان گفت که به همین دلیل بود که رژیم پهلوی اجازه فعالیت به این انجمن و رهبران آن را داده بود که در زمینه مبارزه با بهائیت فعالیت داشته باشند. چون رژیم پهلوی در پی این بود که به هر نحوی قشر مذهبی و جوانان مؤمن را سرگرم و مشغول فعالیت‌های غیرسیاسی کنند و برای آنها فرقی نداشت که این سرگرمی چه باشد؛ می‌خواهد تبعیت از انجمن و مبارزه با بهائیت باشد، یا غیر آن.

پس در نتیجه باید گفت، انجمن حجتیه نه تنها مبارزه و فعالیتی علیه حکومت طاغوت نداشت، بلکه در راستای اهداف سیاسی آن‌ها فعالیت می‌کرد و جوانان مؤمنی که در فعالیت‌های انجمن داخل بودند را از هرگونه مبارزه با رژیم طاغوت منع می‌کرد و اگر کسی هم فعالیت داشت، عذر او را می‌خواستند.

پی‌نوشت:
[1]. اکبری آهنگر، رضا، حقایقی پیرامون انجمن حجتیه، نشر شهید کاظمی، ص137