پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مدت‌هاست که اندیشه باستانگرایی در عربستان سعودی در حال نهادینه شدن است. نخستین اثر این مسئله آن است که تاریخ، کارکرد عبرت گیری خود را از دست می‌دهد و تبدیل به ابزاری برای فخرفروشی می‌شود. چنان که عربستان سعودی، در تبلیغات خود از شهر نفرین شده‌ی الحِجر (مدائن صالح) به عنوان افتخار تاریخ عرب یاد می‌کند.

حال آنکه در قرآن، این شهر، تحت نفرین خداوند نامیده شده و مردم را به عبرت گیری از آن فراخوانده است: «وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ‏ وَكَانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ ‎فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ‏ فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ ‎(الحِجر: 80-84) و اهل حِج نیز پیامبران را تکذیب کردند و آیات خود را به آنان دادیم، ولی‌ از آنها اعراض کردند. و برای خود از کوهها خانه‌هایی می‌تراشیدند که در امان بمانند. پس صبح‌دم، فریاد مرگبار، آنان را فرو گرفت و آنچه به دست می‌آوردند، به کارشان نخورد.‏»

باستانگرایی در ایران نیز چنین راهی را می‌رود. از تاریخ عبرت نمی‌گیرد. بلکه آن را اسباب فخرفروشی قرار داده است.