پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عدم رعایت حقوق زنان و کودکان اسیر بعد از جنگ از موضوعاتی است که در تاریخ جنگ های یهودیت به نقل از کتاب مقدس وجود دارد. حکم به اسارت زنان و کودکان و حتی گاهی کشتن زنان و اطفال اسیر در جنگ های بنی اسرائیل، مکرر و به صراحت در کتاب مقدس یهودیت آمده است. در ادامه به برخی از فقرات آن اشاره می شود: «پسران یعقوب بر کشتگان آمده‌ شهر را غارت کردند... و تمامی اموال ایشان و همه اطفال و زنان ایشان را به اسیری بردند و آنچه در خانه ها بود تاراج کردند.»(پیدایش، 34: 27- 29)

بنی اسرائیل پس از حمله به مدیان، به دستور حضرت موسی (علیه‌السلام) تمام ذکوران را کشتند و زنان و اطفال را به اسارت گرفتند: «بنی‌اسرائیل زنان مدیان و اطفال ایشان را به اسیری بردند و جمیع بهایم و جمیع مواشی ایشان و همه املاک ایشان را غارت کردند.»(اعداد، 31: 9) سپاه بنی‏ اسرائیل وقتی از جنگ فارغ شدند و برگشتند، حضرت موسی با دیدن زنان اسیر خشمگین می ‏‌شود و سرداران لشکر را توبیخ می‏ نماید که چرا تمام زن ها را زنده نگاه داشتید؟ بنی‏ اسرائیل به دستور حضرت موسی تمام اسیران را قتل عام می‏ نمایند و تنها دختران باکره را زنده نگاه می‏‌دارند.(اعداد، 31: 10- 18)

به دستور پادشاه داود نیز این امر انجام شده است: «و زنان و همه کسانی را که در آن بودند از خرد و بزرگ اسیر کرده‌ هیچ کس را نکشته بلکه همه را به اسیری برده به راه خود رفته بودند.»(اول سموئیل، 30: 2) داود پس از شکست موآبی ها، اسیران را به ردیف در کنار هم روی زمین خواباند؛ سپس از هر سه نفر، دو نفر را کشت و یک نفر را زنده نگه داشت.(دوم سموئیل، 8: 2)

به دستور پادشاه سلیمان نیز این امر انجام شده است: «و بر یهودا هجوم آورده در آن ثَلمه انداختند و تمامی اموالی که در خانة پادشاه یافت شد و پسران و زنان او را نیز به اسیری بردند.»(دوم تواریخ، 21: 17)

بعد از دوران حضرت موسی و یوشع(علیهماالسلام)، هنگامی که خدا به وسیله سموئیل نبی، تاج پادشاهی را بر سر شائول نهاد، جنگی بین بنی اسرائیل به رهبری شائول با عمالیق رخ داد. خدا به شائول دستور می دهد پس از شکست عمالیق، «مرد و زن و طفل و شیرخواره و ... را بکش»(اول سموئیل، 15: 3)

این در حالی است که کشتن افراد غیر نظامی نظیر زنان و کودکان که نقش مستقیمی در جنگ ندارند، از مصادیق سرکشی و تجاوز است و به همین خاطر قرآن کریم آن را منع کرده است.(بقره، 190)

لازم به ذکر است که در جنگ های اسلامی تنها یک مورد اسارت مردان، زنان و کودکان به شیوه بیان شده در منابع یهودیت وجود دارد که آن هم درباره یهودیان بنی قریظه است(البته در صورت صحیح بودن اسناد این ماجرا). بنی قریظه بعد از خیانت به رسول خدا و توطئه برای حمله به مدینه، بعد از محاصره ای شدید و وقتی قدرت اسلام را دیدند، همگی تسلیم شدند و قبول کردند که هرچه سعد بن معاذ در مورد آنان حکم کند اجرا شود؛ سعد نیز با استناد به پیمان بنی ‌قریظه با پیامبر(ص) و منابع دین یهود، حکم کرد که همه مردان این قبیله اعدام شده و زنان و کودکان و پیرمردان به اسارت گرفته شوند که حکم اعدام را به دستور رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) امیر مومنان و چند تن دیگر از اصحاب به عهده گرفتند.(1)

اشاره قرآن در سوره احزاب آیات 26 تا 27 به این واقعه، حکایت از تأیید و اجرای حکم کشتن سران این قبیله و اسارت مردان دارد.(2) ولی اشاره به کشتن تمام مردان یا اسارت زنان و کودکان در قرآن نیامده است. قدیمی ترین منبعی که جزئیات این ماجرا را شرح داده، سیره‌ ابن اسحاق است، که هم عصرش، مالک ابن انس، بنیان‌گذار فقه مالکی، او را به خاطر نقل چنین داستان ‌های عجیب، دروغگو و دجَال تعبیر می کند.(3)

افزون بر این بسیار غیر محتمل است که در قرن دوم و سوم پس از اسلام - هنگامی که ابن اسحاق و دیگران مشغول جمع کردن منابعشان بودند – خاخام ‌ها و رهبران یهودی در بابل چنین روایتی از وقایع یهودیان حجاز را ثبت نکردند، خصوصاً اینکه در بین یهودیان معمول است که داستان‌ های بدبختی‌ های خود را ثبت می ‌کنند. برکات احمد، به کتاب ساموئل اوسک(Samuel Usque) درباره رنج ‌های یهودیان که در قرن شانزدهم میلادی نوشته شده و در این زمینه کلاسیک به ‌شمار می ‌رود، اشاره کرده که در آن هیچ اشاره‌ای به تبعید یا کشتار قبایل یهودی مدینه نیست.(4)

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هیچ وقت نظر اسیر گرفتن زن و بچه را نداشت. اگر هم فرضاً در مورد یهودیان بنی قریظه چنین اتفاقی افتاده باشد، دلیل خاص خودش را داشت، و این یک مورد استثنایی بود؛ زیرا پس از افشای توطئه و خیانت یهودیان، خود یهودیان سعد بن معاذ را به عنوان داور انتخاب کردند و سعد نیز مطابق تورات چنین تصمیمی را گرفت. در تمام تاریخ هم هیچ مطلبی نیامده است که یهودیان بنی قریظه اعتراضی به این حکم کرده باشند.(5) بنابراین عدم رعایت حقوق زنان و کودکان اسیر از احکام کتاب مقدس یهودیت است که در تاریخ جنگ های یهودیت به آن تصریح شده است.

پی نوشت:
(1). ر.ک: محمد بن نعمان شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، قم‏: كنگره شیخ مفید، 1413 ق‏، ج 1، ص 111؛ هاشم معروف حسنی، سیرة المصطفی، بیروت، ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶، ص ۵۱۹- ۵۲۱.
(2). سید قطب، فی ظلال القرآن، بیروت، ۱۹۶۷، ج ۶، ص ۵۶۹.
(3). ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، بیروت: دارالفکر، ۱۴۰۴، ج ۹، ص ۳۶- 40.
4. Leon Nemoy, Barakat Ahmad's "Muhammad and the Jews: A Re-Examination", The Jewish Quarterly Review, New Ser. , Vol. 72, No. 4. (Apr. , 1982), p. 24
(5). مهدی پیشوایی، "علت اسارت زنان در پیمان شکنی های یهود و کفار"، مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی، شناسه مطلب 95060، 19 آذر 1395