پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ يكی از شبهاتی كه دشمنان شیعه مخصوصاً وهابیت به شیعه نسبت می دهند، منتسب كردن پیدایش شيعه به وسیله شخصی به نام عبدالله بن سبأ است. این افراد در رسانه و کتاب های خود می‌گويند: «عبدالله بن سبأ، يهودی بود و عقيده غلو را نسبت به وصی حضرت موسی (عليه‌السلام) (يوشع بن نون) ايجاد كرد و وقتی وارد اسلام شد، دست از بدعت گذاری بر نداشت و حتی قايل شد به اينكه اميرالمؤمنين علی (عليه‌السلام) خدا بوده و خداوند در او حلول كرده است. آنان معتقدند، شیعه به دست عبدالله بن سبأ ایجاد شد و او در زمان عثمان به مدینه آمد و با ایجاد یک گروه از شورشیان، عثمان را به قتل رساندند و اولین کسی که مسئله امت الهی حضرت علی (علیه‌السلام) را مطرح کرد، عبدالله بن سبأ بود.[1]

اما در مقابل این ادعای بی اساس باید گفت که:
هر آنچه پیرامون نقش عبداللّه بن سبأ بافته شده و از او چنان شخصیت افسانه‌ای ساخته که عقل صحابه را به بازی گرفته و مردم را علیه عثمان بسیج کرده و چنان غلوی را در حق امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آشکار کرده و در میان مسلمانان پراکنده است که توانسته در زمانی کوتاه، دولت اسلامی را فروپاشد و خلافت را به لرزه اندازد، همه از اخبار جعلیِ سیف بن عمر در کتابش با عنوان الفتنة و وقعة الجمل است و جز از این طریق روایت نشده است.[2]

همچنین باید گفت: ایجاد تشیع به وسیله عبدالله بن سبأ ساخته و پرداخته ذهن علمای اهل سنت است. اولین نفری که به این مسئله پرداخته، طبری مورخ مشهور اهل سنت است.[3] اگر در منابع اهل سنت پیرامون عبدالله بن سبأ بررسی شود، کسانی همانند ابن کثیر و یا ابن اثیر از طبری نقل قول کرده‌اند.

اما این ادعای رسانه های وهابی که عبداللّه بن سبأ نخستین کسی است که امامت الهی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را بر زبان آورده، سخنِ نادرستی است، زیرا نخستین کسی که به امامت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) تصریح کرده، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود که در احادیث صحیح بسیاری نقل شده است.

یکی از این احادیث، سخن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که فرمود: «هر که من مولای اویم علی (علیه‌السلام) مولای اوست.» [4] و این حدیث: «آیا نمی‌خواهی برای من همچون هارون برای موسی باشی، جز آنکه پیامبری پس از من نیست. شایسته نیست من بروم [بمیرم] مگر آنکه تو جانشین من باشی.»[5] و نیز حدیث: «علی (علیه‌السلام) از من است و من از او، و او ولیّ همه مؤمنان پس از من است.»[6] احادیث بسیار دیگری نیز موجود است که هم صحیح است و هم در امامت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) صراحت دارد.

پی‌نوشت:
[1]. علی ربانی گلپایگانی، درآمدی بر شیعه شناسی، قم، مرکز جهانی علوم اسلامی، 1385ش، ص64.
[2]. علی، آل محسن، الرد‌ الوجیز علی کتاب لله ثم للتاریخ، ج1، ص30.
[3]. طبری، تاریخ الطبری، بیروت- دارالتراث، ج4، ص340. «عن شعیب، عَنْ سَیفٍ ...»
[4]. سنن ترمذی، ج5، ص633. ترمذی می‌گوید: این حدیث، حسن و صحیح است.
[5]. مسند احمد بن حنبل، ج1، ص330 و 331.
حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص143. حاکم می‌گوید: اسناد این حدیث صحیح است.
[6]. سنن ترمذی، ج5، ص632. ترمذی می‌گوید: این حدیث، صحیح و غریب است.
مسند احمد، ج 4، ص 438 و 356.
حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص143. حاکم می‌گوید: این حدیث صحیح است.