پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان بابی بهائی، با مبنا قرار دادن سال شمسی و با تغییراتی غیرعقلی و غیرعلمی در آن، تقویمی به ظاهر جدید ابداع کرده اند. تقویمی که حتی پیشوایان و تشکیلات بهائیت هم استفاده نکرده و برخی مناسبت هایشان را به تاریخ شمسی، جشن های خود را به تاریخ قمری و ماه محرم و پیام های تشکیلاتی شان را غالباً با تاریخ میلادی ثبت و ضبط می کنند.[1]

در این تقویم جدید، هر سال نُه روز به نام ایام محرمه وجود دارد که در آن روزها، بهائیان از هر نوع کسب و کاری منع شده و به تعطیلاتی همگانی و اجباری می روند. این روزها در حقیقت سالروز وقایعی مربوط به شخصیت های معروف این فرقه است و به قرار زیر می‌باشند:

«1. عید صیام و نوروز، پایان ماه روزه بهائیان و آغاز سال نو خورشیدی (مطابق اول فروردین، 21 مارس). 2. روز نخست عید رضوان، روز اظهار ادعای پیامبری حسینعلی بهاء و آغاز سال جدید بهائی (مطابق با اول اردیبهشت، 21 آوریل). 3. روز نُهم ادعای پیامبری حسینعلی بهاء (مطابق با 9 اردیبهشت، 29 آوریل سال 1863). 4. روز دوازدهم بعثت پیامبرنمای بهائی (مطابق با 12 اردیبهشت، 2 می) 5. روز بعثت پیامبرنمای بابی (مطابق با 2 خرداد، 23 می سال 1844). 6. روز وفات بهاء، (مطابق با 8 خرداد، 29 می). 7. روز تیرباران باب، (مطابق 28 شعبان). 8. روز ولادت علی محمد باب، (برابر اول محرم 1819) 9. روز ولادت بهاء (برابر با دوم محرم 1817).»

اما وجود تعطیلات رسمی بهائیت در نگاه اول، شاید طبیعی به نظر برسد؛ چرا که در کشور خودمان هم مناسبت های ملی و مذهبی وجود دارند که تعطیل رسمی هستند. پس مشکل کار در کجاست؟!

مشکل کار در اینجاست که بهائیت از یک سو این تقویم غیرعقلانی و بر خلاف نظام طبیعت را تمجید می کند و مناسبت و نامه نگاری های خود را متناسبت را با هر سه تقویم (شمسی، قمری و میلادی) گرفته و ثبت می کند و از سویی دیگر، تعطیلاتش هم با سایر ملت ها تفاوت دارد. چرا که پیشوایان بهائی اشتغال به هر کاری چه خصوصی چه دولتی را در این نُه روز حرام و ممنوع دانسته و هیچ استثنایی را نپذیرفته اند!

چنان که در متممات اقدس بهاء می خوانیم: «این نُه روز اشتغال به کسب و تجارت و صناعت و زراعت جایز نه و همچنین اجرای مقتضای مناصب و وظایف؛ یعنی اجرای خدمت حکومت.»[2] یا آنجا که ولی امر بهائیت، کار و فعالیت های ضروری را هم حتی در شب های این نُه روز ممنوع دانسته است: «اشتغال با مورد دلیل در لیل و نهار (شب و روز)، هر دو از محرمات حتمیه است.»[3]

البته ولی امر بهائی این پازل حماقت را تکمیل کرده و حتی در مناطقی که بهائیان انحصاراً شغلی در دست دارند یا فرض خیال وجود شهری بهائی نشین، بدون استثناء تمام مشاغل را ممنوع اعلام کرده و هیچ استثنایی نپذیرفته است؛ چنان که در کتاب احکام بهائیان می خوانیم: «در خصوص خبازها (نانواها) و قصاب‌ها و صاحبان این قبیل مشاغل در نقاطی که مشاغل مزبوره منحصر به احباء است، سؤال نموده بودید که در این قسمت، استثنایی در ایام محرمه متبرکه، برای آنان هست یا نه؟ فرمودند بنویس کسر (شکستن) حدود (احکام: تعطیلی) به هیچ وجه مِن الوجوه جایز نه و استثنایی مقبول و محبوب نبوده و نیست، سُستی و تهاون (سهل انگاری) در این موارد، علت ازدیاد (زیاد شدن) جرأت و جسارت دشمنان امرالله خواهد گشت.»[4]

بنابراین رهبران بهائی که خود با خالی کردن نابحق جیب بهائیان شکم پرورانده اند، بدون اندکی فکر و با حکمی نابخردانه و ظالمانه برای تبلیغ هرچه بیشتر بهائیت، کارگران نیازمند را از کار، بیماران را از مداوا، سوختگان، در راه ماندگان، تجاوز دیدگان و... را از دریافت خدمات و کمک محروم ساخته اند. حکمی که هیچ وجدان آگاه و عقل سلیمی به آن رضایت نمی دهد!

پی نوشت:
[1]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: پاسخ به تمجید از تقویم امری بهائی!
[2]. حسینعلی نوری، رساله سؤال و جواب (از متممات اقدس)، نسخه الکترونیکی (برگرفته از مؤسسه عالی معارف امری)، ص 1.
[3]. همان.
[4]. اشراق خاوری، گنجینه احکام حدود، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 228.