پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سید ابوالفضل برقعی یکی از سران جریان قرآن بسندگی شیعه، در کتاب دعای خود می‌نویسد: «خدا در اين آيه 35 سوره مائده فرموده: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ [مائده/35] ای اهل ایمان! از خدا بترسید و به سوی او وسیله جویید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.» خداوند فرموده است که وسيله را بجوييد، و نفرموده وسيله را در حوائج خود بخوانيد، وسيله جستنی است نه خواندنی، كه نه تنها در تقرب به خدا بلكه تهيه خوراک، و پوشاک و مسكن و در كسب و تجارت و زراعت و ...، انسان محتاج وسائل است. انبياء و اوصياء در دعا و عرض حاجت به خدا، وسيله نيستند. خدا دور نيست تا محتاج به واسطه ايشان باشد.»[1]

در مقابل این ادعای بی اساس برقعی باید گفت که:
اولاً: اینکه شما می‌گویید خداوند دور نیست و از طرفی هم می‌ گویید برای تقرب به خداوند نیاز به وسیله هست. جناب برقعی، خداوند که دور نیست! پس چه نیازی به وسیله برای تقرب به او است؟

ثانیاً: وسيله در لغت به معناى مطلق چيزى است كه انسان را به ديگرى نزدیک كند. "لسان" العرب كه از كتب معروف لغت است مى‌ گويد: وسيله به معناى چيزى است كه به كمك آن به چيز ديگرى نزديك مى‏‌شوند.[2]

بنابراين وسيله در آيه فوق، معنى بسيار وسيعى دارد و هر كار و هر چيزى را كه باعث نزديک شدن به پيشگاه مقدس پروردگار مى‌‌ شود، شامل مى‌ گردد كه مهمترين آنها ايمان به خدا و پيامبر اكرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و جهاد و عبادات و ... است و نيز شفاعت پيامبران و امامان و بندگان صالح خدا كه طبق صريح قرآن باعث تقرب به پروردگار مى‌ گردد، در مفهوم وسيع توسل داخل است و همچنين پيروى از پيامبر و امام و گام نهادن در جاى گام آنها؛ زيرا همه اينها موجب نزديكى به ساحت قدس پروردگار است.

البته این نکته را باید گفت که هرگز منظور اين نيست که چيزى را از شخص پيامبر يا امام، مستقلاً تقاضا كنند، بلكه منظور اين است که با اعمال صالح يا پيروى از پيامبر و امام، يا شفاعت آنان و يا سوگند دادن خداوند به مقام و مكتب آنها، از خداوند چيزى را بخواهند. اين معنى نه شرک است و نه بر خلاف آيات ديگر قرآن است.[3]

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سید ابوالفضل، دعا، ص29.
[2]. لسان العرب، ابن منظور، محمد بن مكرم، دار صادر، ج‏11، ص724.
[3]. تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، ج‏4، ص364.