پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از یک صوفی سؤال کردم آیا در مسلک شما برای رسیدن به قرب پروردگار، عمل به شریعت شرط است؟
گفت: بله ما هم مانند سایر مسلمانان پایبند به انجام تکالیف شرعی هستیم. هم واجبات را انجام می‌دهیم و هم محرّمات را ترک می‌کنیم.
گفتم: پس چرا گناه کبیره در مسلک شما رواج دارد؟ و آن را بر خود لازم می‌دانید؟
گفت: در بین صوفیان افراد کمی هستند که به گناه روی می‌آورند که در واقع شیطان آنان را فریب می‌دهد، مانند افرادی در بین شما که ادعای مسلمانی و تشیع دارند، ولی مرتکب جرم و گناه هم می‌شوند.
گفتم: بله! من منکر فریب شیطان نیستم که خیلی از مردم را گمراه کرده تا گناه کبیره انجام دهند، ولی حرف بنده این است که اقطاب صوفیه،خصوصا در فرقه مولویه برای رسیدن به قرب حق‌تعالی، ارتکاب گناهی همچون سماع را به مریدان خود سفارش کرده‌اند و آن را جایگزین نماز واجب و حتی برتر از آن دانسته‌اند. مانند این سخن فرزند مولوی که گفته: «انبیا توجه و رویکرد به خدا را در قالب نماز به مردم می‌رساندند؛ اما اولیا (صوفیه) آن نماز حقیقی را به صورت سماع به عالمیان رساندند.»[1] ببینید چگونه مردم را از واجبات دور کرده و آنان را به سمت حرام کشانده‌اند.
گفت: از این عبارت سلطان ولد، ترک نماز شرعی در نمی‌آید و سماعی هم که وارد شده، آن سماعی نیست که در شرع حرام اعلام شده است. بنابراین شما در مسلک صوفیه کسی را پیدا نمی‌کنید که صراحتاً صوفیان را به گناه کبیره تشویق و الزام کند.
گفتم: این افراد در این مراسم از آلات موسیقی همچون دف و نی و ... استفاده می‌کنند که در شرع حرام است، لذا نمی‌توان گفت صرفا یک مراسم معنوی است.  ولی درباره‌ی این بحث که گفتید کسی قائل به انجام گناه کبیره نیست، باید بگویم که در کتاب خیراتیه، مطلبی از ابوعبدالله کرام، قطب فرقه کرامیه، آمده که قائل به اباحه‌گری در تمام اعمال بود و می‌گفت: «تمام گناهان از زنا، لواط، استمنا، شهادت به دروغ و بازی با پسران، خواه آشکار و خواه پنهان بر شما رواست، الا شرب خمر چه علانیه و پنهان، زیرا آبروی مردم را می‌ریزد، پس جمله کبائر را بر شما حلال کردم.»[2]
این اقطاب صوفیه به گمان اینکه ترک عبادات و انجام گناه مانند شاهدبازی سبب وصول انسان به حق‌تعالی می‌شود، انجام گناهان و ترک واجبات را در بین مردم ترویج می‌کنند.

پی‌نوشت
[1]. سلطان ولد، ولد نامه، به تصحیح جلال الدین همایی، تهران، موسسه نشرهما، 1376 هـ ش ،چاپ اول، ص 75.
[2]. بهبهانی (کرمانشاهی)، محمدعلی، خیراتیه، نشر انصاریان، قم، 1371 ه‌ق، ج 1، ص 27.