پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آملی کورت (Amelie Kuhrt) از تاریخ پژوهان نامدار پیرامون دوران هخامنشیان می‌گوید:
«آنها (مردم) همگی «بنده» شاه بودند. بنده واژه‌ای از پارسی باستان است و چنان که پیداست از لحاظ لغوی دقیقا به معنای غلام و وابسته و خدمتگزار است. جالب و مهم این جاست که خود داریوش بارها و بارها در سنگ نبشته بیستون با همین عنوان آنها را توصیف می کند. این واژه وابستگی آنها را به شخص شاه و پیوند وفاداری ایشان به او را بیان می‌کند.
ضمن آن که همگان رعایای شاه محسوب می‌شدند، آنچه در جامعه ایرانی اهمیت داشت جایگاه افراد نسبت به یکدیگر در اجتماع بود. اصل و نسب خانوادگی در رده بندی نخبگان ایرانی اهمیت زیادی داشت. فقط نخبگان بودند که از نظام آموزشی ایران بهره‌مند می‌شدند و این مبتنی بود بر حفظ وضع موجود اجتماعی و آرمان‌های اشرافی ایرانی به طوری که همه جایگاه خود را در این نظام می‌دانستند و این که با بالاترها و پایین‌ترهای خود چگونه رفتار کنند. به گزارش هرودوت یکی از مهم ترین نشانه‌های این رده بندی نحوه برخورد و سلام علیک مردم با یکدیگر بود؛ افراد برابر، لب‌های یکدیگر را می‌بوسیدند... در صورت وجود تفاوت زیاد طبقاتی، فرد پایین‌تر در برابر فرد بالاتر کرنش می‌کرد. پاسخ به این که چه چیزی دقیقا جایگاه را تعیین می‌کرد آسان نیست. نسب یا تبار خانوادگی بی‌گمان نقش مهمی داشت و راه ورود به مقامات عالی بود...[1]

پی‌نوشت:
[1]. آملی کورت، هخامنشیان، ترجمه‌ مرتضی‌ ثاقب‌فر، تهران: انتشارات‌ ققنوس، ص 104.