علت انتساب شیعیان به عبدالله بن سبأ
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیان و سلفیان به شیعه تهمت میزنند که شما شیعیان اعتقاداتتان را از عبدالله بن سبأ گرفتهاید. اگر به کتابها و سایتها و شبکههای ماهوارهای وهابیت و سلفیت توجه کنید، خواهید دید که مدام در حال تبلیغ این هستند که شیعه، پیرو عبدالله بن سبأ است.
اما حقیقت چیست؟ چرا به شیعه چنین تهمتی میزنند؟ به نظر میرسد که وهابیت چون نمیتوانند در مقابل اهل بیت (علیهم السلام) ایستادگی کنند، به ناچار این راه را در پیش گرفتهاند. زیرا اگر وهابیت اقرار کنند که شیعیان پیروان اهل بیت (علیهم السلام) هستند به ناچار باید اعتقادات شیعیان را بپذیرند، زیرا اهل بیت (علیهم السلام) در نزد همه مسلمانان از جایگاه رفیعی برخوردار هستند. از این رو، به ناحق و ناصواب، عقاید شیعیان را به عبدالله بن سبأ منتسب میکنند. وهابیان برای اینکه به شیعه ضربه بزنند به روایتی از کتاب تاریخ طبری استناد کردهاند، که شخصی به نام سیف بن عمر، شیعیان را پیروان عبدالله بن سبأ معرفی کرده است. اما حقیقت چیست؟
در پاسخ از سخن وهابیان میگوییم: اولا نام عبدالله بن سبأ در هیچ کتابی به جز کتاب تاریخ طبری، نقل نشده است ومتأخرین از تاریخ طبری گرفتهاند. طبری نیز این روایت را از شخصی به نام سیف بن عمر روایت کرده است که همه علمای جرح و تعدیل اهل سنت، او را تضعیف کردهاند. یحیی بن معین در رابطه با سیف بن عمر میگوید: «ضعیف الحدیث و قال مرة فلیس خیر منه».[1] ابن حبان، سیف بن عمر را متهم به زندقه بودن کرده است. ابوحاتم رازی و دارقطنی: او را متروک الحدیث خوانده اند.[2] نسائی او را ضعیف خوانده است.[3] ابن حجر نیز او را ضعیف الحدیث خوانده است و حاکم او را متهم به زندقه بودن کرده است.[4]
وهابیت آن قدر بدبخت شده اند که برای بدنامی شیعه به هر چیز سستی تمسک میکنند. وهابیان در حال حاضر مانند آن شخصی است که در حال غرق شدن است و برای نجات خودش به هر خار و خاشاکی چنگ میزند! اما عالمان اسلام به خوبی میدانند که این تهمت ها راه به جایی نخواهد برد. علاقه مندان برای مطالعه بییشتر به کتاب «عبدالله بن سبأ دارسة و تحلیلة» اثر شیخ علی آل محسن از علمای شیعه عربستان مراجعه کنند.
نویسنده: مجتبی محیطی
پینوشت:
[1]. ابن حجر عسقلانى، احمد، تهذيب التهذيب، مطبعة دائرة المعارف النظامية، هند، چاپ اوّل، 1326ق، ج4، ص.295
[2]. همان، ج4، ص295
[3]. همان، ص296
[4]. همان، ص296
افزودن نظر جدید