ابن عساکر از بزرگان اهل سنت روایتی را در کتاب تاریخ خود آورده است که دفن ابوبکر در کنار پیامبر کرامت بزرگی بود که در حضور صحابه و انبوه مسلمانان از مهاجرین و انصار در روزی که خلیفه را تا قبرش تشییع کردند رخ داد. اما این واقعه و کرامت ساختگی، نه اتفاق افتاد و نه کسی آن را در همان زمان و زمانهای بعدی ابراز نمود، علاوه بر این که خود این روایت با سئوالات و مشکلات فراوانی روبرو است که به صورت مختصر به آن می‌پردازیم، اما آن روایت که ابن عساکر در کتاب خود نوشته است: «روایت شده که ابوبکر چون زمان مرگش فرا رسید به اطرافیان گفت وقتی من مُردم و از غسل و کفن فارغ شدید، جنازه را تا نزدیک درب خانه‌ای که در آن قبر پیامبر قرار دارد حمل کنید و آنجا بایستید و بگویید: سلام بر تو ای رسول خدا ابوبکر اجازه‌ی دخول می‌خواهد، پس اگر اجازه داد و درب که با قفلی بسته شده باز شد، مرا داخل کنید و دفن نمائیئ، و اگر درب باز نشد مرا به بقیع ببرید و در آنجا دفن کنید. پس چون این کار را کردند قفل افتاد و درب باز شد و هاتفی از قبر ندا داد: «ادخلوا الحبیب الی الحبیب، فانّ الحبیب الی الحبیب مشتاق[1] حبیب را بر حبیب داخل کنید، زیرا حبیب مشتاق دیدار حبیب است».

بزرگان اهل سنت در مورد این روایت می‌گویند، اولاً: این روایت را تنها ابن عساکر از طریق ابوطاهر موسی بن محمد بن عطاء مقدسی از عبدالجلیل مدنی از حبّه عرنی نقل کرده و در سند این روایت نوشته است که این روایت ناشناخته بوده و معنایش ذرسا نیست و ابوطاهر فردی بسیار دروغگو بوده است.[2] ثانیاً: در کتاب ابن حجر عسقلانی ذیل این روایت آمده است که این خبر باطل و دروغ است.[3] در نتیجه بزرگان اهل سنت این روایت را صحیح نمی‌دانند. اما اشکالاتی که به روایت است از جمله: اولاً: حجره شریف پیامبر یا در ملک خود حضرت باقی مانده، که حق هم همین است و یا صدقه می‌باشد که امر آن هم به عهده مسلمانان است بدون نظر مخالف. اگر در ملک حضرت باقی مانده پس در دفن خلیفه رضایت فرزندان تنها وارث پیامبر یعنی امام حسن و امام حسین(علیهماالسلام) شرط است در حالی که هیچ کدام اجازه ندادند. و اگر صدقه است پس خلیفه باید از جامعه اسلامی اجازه بگیرد در حالی که هیچ کدام این کار را نکردند لذا دفن خلیفه بیرون از شریعت است. ثانیاً: اگر حق دخترش عایشه به خاطر ارث باشد، دخترش چه حقّی در آنجا دارد، خصوصاً که پدرش این روایت را نقل کرده است که پیامبر فرمود: «ما پیامبران از خود ارث بجا نمی‌گذاریم آنچه از ما باقی می‌ماند صدقه است».
ثالثاً: زنان پیامبر در عدّه هستند که فقط می‌توانند در اتاق‌های خودشان سکونت داشته باشندولی نمی‌توانند آثار ملکیت را بر آن بار کنند(یعنی بفروشند و یا ببخشند). رابعاً: بر فرض که همسران پیامبر ارث ببرند و عایشه هم این حق را برای خود محفوظ بداند، مگر ارث او از خانه‌ی پیامبر با وجود هشت همسر دیگر پیامبر چقدر می‌شود؟ یک هفتاد و دوم می‌شود و زن میت با وجود فرزند یک هشتم ارث می‌برد و یک هشتم از یک نهم مساوی است با یک هفتاد و دوم، یعنی به اندازه یک جسد انسان هم نمی‌شود. خامساً: حق عایشه نسبت به اتاق پیامبر مشاع است و نمی‌تواند بدون اجازه دیگر زنان پیامبر تصرف کند. در نتیجه اهل سنت برای نجات از این مشکلات و سوالات فراوان دیگر، این روایت را ساخته‌اند، اما فکر اینجا را نکردند که آیا خلیفه این سخن را چون از پیامبر شنیده بود آن هم به صورت تردید - که اگر قفل افتاد و...- گفت یا علم غیب داشت؟ که او کجا و علم غیبش کجا؟ و در سرتاسر کتب اهل سنت جهل او به مسائل دین موج می‌زند پس دیگر علم غیبی در کار نخواهد بود. یا اولی الابصار

پی‌نوشت:
[1]. تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، دارالبشیر، دمشق، سوریه، ج30ص436رقم3398.
سیره حلبیه، حلبی، المکتبه الاسلامیه، بیروت، لبنان، ج3ص365.
[2]. تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، دارالبشیر، دمشق سوریه،ج3ص365.
[3]. لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج3 ص477 رقم4918.