پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مبلّغان بهائی در توجیه عجز پیشوایان خود از آوردن معجزه، مدعی شد: «خداوند علی‌رغم توانايی مزبور، تمايلی به آوردن معجزات ظاهری ندارد و اراده فرموده است کارهای اين جهان خاکی و مادی را بيشتر از طريق اسباب و وسايل و بر طبق قوانين مادی انجام دهد».[به نقل کانال تلگرامی تبلیغی بهائیت]
اما بر خلاف ادعای بهائیت، از کتاب آسمانی قرآن استفاده می‌شود که نبوت، همواره همراه با معجزه بوده است. یعنی هیچ پیامبری نیامده مگر آن‌که دعوتش همراه با نوعی معجزه بوده است.[1] لذا معجزه و خرق عادت از مسائل جدا نشدنی ادیان است و خداوند متعال در قرآن، معجزات بسیاری را به انبیای خود نسبت داده است.
از این‌رو خداوند متعال از معجزه، به عنوان برهان یاد می‌کند و برهان به معنای سلطان است و هرجا سلطان استعمال شده، مقصود از آن، دلیلی یقین‌آور است.[2] لذاست که در قرآن، از معجزات پیامبران، تعبیر به برهان شده است: «...  فَذانِکَ بُرْهانانِ مِنْ رَبِّکَ إِلي‏ فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ... [قصص/32]؛ پس این دو (معجزه: عصا و ید بیضا) دو حجت و برهان است از جانب پروردگارت به سوی فرعون و سران و اشراف او». و به خاطر یقین‌آور بودن معجزه، از آن تعبیر به برهان شده است: «يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَکُمْ بُرْهانٌ مِنْ رَبِّکُمْ... [نساء/174]؛ ای مردم، در حقیقت برای شما برهان و حجتی از پروردگارتان آمده».

پی‌نوشت:

[1]. شهید مرتضی مطهری، مجموعه آثار، بی‌جا: انتشارات صدرا، چاپ اول، بهار 1370 ش، ج 4، ص 426.
[2]. سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران: دارالکتب الإسلامیه، زمستان، 1372 ش، ج 11، ص 141-140.