پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از دلایلی که در کانال‌های تلگرامی بهائیت، بر رد حجیت معجزه مطرح شد، آمده است: «آن که حق (پروردگار) بايد خلق (بندگان) را امتحان کند، نه خلق حق را. بنابرابن طلب معجزه از مصدر امر به منزله امتحان حق است و تکبر ورزيدن به درگاه او».[به نقل کانال تلگرامی تبلیغی بهائیت] اما در پاسخ به این ادعای مبلّغ بهائی می‌گوییم:
​طلب معجزه‌ی مردم از مدعی نبوت، هیچ‌گاه به منزله‌ی امتحان پروردگار نیست، بلکه طلب معجزه به معنای آزمودن صحت ادعای رسالت اوست. چرا که مدعی پیامبری، در واقع مدعی ارتباط با عالم غیب از راه وحی و الهام است و ارتباط با عالم غیب در میان بشر، امری خارق العاده است. از این‌رو پیامبر برای اثبات صداقت خود، راهی جز ارائه معجزه ندارد. زیرا زمانی ممکن است کسی با عالم غیب که خرق عادت است ارتباط داشته باشد، که بتواند کارهای خارق العاده‌ای شبیه آن انجام دهد.[1]
لذاست که مردم برای تصدیق ارتباط پیامبران با عالم غیب، احتیاج به نشانه‌ای دارند تا به وسیله‌ی آن، راستی گفتارشان را تصدیق کنند. همچنان که در طول تاریخ، کافران برای سنجش صداقت مدعیان پیامبری، از آنان درخواست معجزه می‌کردند: «... قالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا تُريدُونَ أَنْ تَصُدُّونا عَمَّا کانَ يَعْبُدُ آباؤُنا فَأْتُونا بِسُلْطانٍ مُبينٍ [ابراهیم/10]؛ گفتند: شما جز بشری همانند ما نیستید، می‌خواهید ما را از آن‌چه پدرانمان می‌پرستیدند بازدارید، پس برای ما برهان روشنی بیاورید».

پی‌نوشت:

[1]. سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران: دارالکتب الإسلامیه، چاپ پنجم، زمستان 1372 ش، ج 12، ص 28.