پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- صوفیان همواره مورد انتقاد گروه‌های مختلفی قرار می‌گرفته‌اند. از آنجایی که علما و فقها همواره وظیفه مرزداری عقیدتی مسلمانان را عهده‌دار بوده‌اند، هرگاه با انحرافی در عقاید مردم مواجه می‌شدند، با تمام توان از انحراف پیش آمده جلوگیری می‌کردند. تصوف بعنوان انحرافی درونی دینی، برخی از عقاید مسلمانان را دچار انحراف کرده است، وظیفه علمای راستین است که با انحراف سران صوفیه مخالفت جدی داشته باشند. از میان علمای بزرگی که در برابر این جریان منحرف موضع محکمی داشتند، می‌توان از میرزای قمی نام برد. ایشان در کتاب جامع الشّتات درباره صوفیه می‌فرماید: «آنچه به چشم دیده می‌شود از مشایخی که در عصر ما مرشد بوده‌اند مثل مشتاق علی و مقصود علی و نورعلی و امثال آنها –که مریدان ایشان در شان ایشان غلو داشته‌اند و آنان را به صفات خاصه الهیه خطاب می‌کردند- محقق شد که متصف به همه ناخوشی‌ها بوده‌اند و احوال همگی به فضیحت و رسوایی رسیده و معلوم شد که به غیر عوام‌فریبی و دنیا پرستی و ریاست عوام کالانعام و بی‌مبالاتی در دین و بی‌خبری از احکام شرع مبین از برای ایشان نبوده.»[در خانقاه بیدخت چه می گذرد؟، ص 25 و 26]

با گزارشی که میزای قمی از عقاید و افعال صوفیه بیان می‌کند، انحراف ایشان مسلّم و وظیفه علمای راستین است که در این مورد مردم را از ایجاد انحراف توسط صوفیان با خبر کنند.

پی‌نوشت:
مدنی محمد، در خانقاه بیدخت چه می گذرد؟ راه نیکان، تهران، 1391، چاپ پنجم، ص 25 و 26