یکی از مهم­‌ترین و اساسی­‌ترین سیاست­‌هایی که وهابیت در جهت اهدافِ خود با آن به مبارزه برخاسته­، سیاست تقریب بین مذاهب اسلامی و اتحاد ملل مسلمان است، که این مسئله با مطالعه ریشه‌های اندیشه سلفیت و وهّابیت در قرن هفتم و هشتم بر همگان واضح و روشن می‌باشد. ابن‌تیمیه از همان ابتدا تمامی مسلمانانی را که با نظریات و عقاید شخصیش، هم‌رأی و هم‌مسلک نبودند، کافر معرفی کرد. عملکرد وهابیون در طول تاریخ نیز ادّعای فوق را ثابت می‌کند. آن‌ها با اتّهام نادرست بدعت و شرک به مسلمانان، نابودی آثار بزرگان دین و ممانعت از شعائر اسلامی و جلوگیری از توجّه مردم به انبیا و اولیای الهی، در راستای اهداف شوم دشمنان، قدم برداشتند.
از باب نمونه قفاری در فصل سوم‌ کتابش، به دیدگاه بزرگان تقریب درباره عقاید اختلافی بین شیعه و سنی می‌پردازد و می‌نویسد: «اکثر بزرگان تقریب اهل‌سنت هیچ اطلاعی از عقاید شیعه ندارند و هنگامی‌‌که اطلاع ندارند، چگونه نظری در این‌باره داشته باشند.»(مسئلة التقریب بین اهل‌السنة و الشیعه، ج2، ص7و8)

پی‌نوشت:

مسئلة التقریب بین اهل‌السنة و الشیعه، ناصر بن عبد اللّه  قفاری، ج 2، ص 7 و 8.