پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ محمدعلی طاهری سرکردۀ فرقۀ ضالۀ عرفان کیهانی (حلقه) در بعضی سخنان خود بدون این‌که مقام پیامبران (علیهم‌السلام) را در نظر بگیرد قداست آن‌ها را زیر سؤال می‌برد. آنان که بندگان خالص حق تعالی شمرده می‌شوند و نخبگان و برگزیدگان خلایق به شمار می‌روند در سخنان وی مورد تهمت قرار گرفته و تعبیرات ناروا به آن‌ها داده است.

محمد علی طاهری در ویدئویی، توهین به حضرت سلیمان می‌کند: «سلیمان اشتباهش این بود که مُلک خواست و گفت بعد از من به کسی این‌طور مُلکی نده.» و همچنین وی حضرت سلیمان (علیه السلام) را فردی با ویژگی‌های رفتاری زیر معرفی می‌کند:
بدعت گذار، انحصار طلب، بی توجه به شعور الهی، بی توجه به اهداف الهی، استفاده کننده از نیروهای شیطانی، قدر نشناس به نعمت‌های الهی، خوار شده به امر خداوند، به دلیل ایستاده مردن و این‌که عصای او را موریانه خورده است.[1]

حضرت سلیمان فرزند و وارث حضرت داود (علیه‌السلام)، یكی از پیامبران بزرگی است كه هم دارای مقام نبوت بود و هم دارای حكومت بی‌نظیر و بسیار وسیع. خداى تعالى مُلكى عظيم به او داد، جن و طير و باد را برايش مسخّر كرد و زبان مرغان را به وى آموخت. یکی از دعاهای حضرت سلیمان در قرآن، توفيق شكرگزارى در برابر نعمتهای خداوند بوده است. خداوند متعال می‌فرماید: «وَلَقَدْ آتَيْنا داوُدَ وَ سُلَيْمانَ عِلْماً وَ قالا الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِى فَضَّلَنا عَلى كَثِيرٍ مِنْ عِبادِهِ المُؤْمِنِين. [نمل/15] و به راستى به داود و سليمان دانشى عطا كرديم، و آن دو گفتند: ستايش خدايى را كه ما را بر بسيارى از بندگان باايمانش برترى داده است.»
حال چرا خداوند به ایشان مُلک و حکومت عظیم داد؟
1. هر یک از انبیا، باید براى اثبات نبوّت خویش دلیلى به نام معجزه، از خود بروز دهد، که در طول تاریخ تکرار نشود؛ لذا به تناسب اوضاع جامعه‏ آن روز، خداوند حکومت بی‌مانند را به عنوان اعجاز سلیمان (علیه‌السلام) برگزید.
2.  اعطاى حکومت منحصر به فرد، به سلیمان نبى به خاطر تقاضاى خود ایشان از خداوند متعال بود و هر پیامبر دیگرى هم، چنین چیزى می‌طلبید خدا به او می‌داد. بنابراین، سخن از افزون‌طلبى، انحصارجویى برای ارضای هواهای نفس امّاره نیست، بلکه سخن از این است که کمال نبوّت در این است که از نظر معجزات ویژگی‌هایى داشته باشد که آن‌را از نبوّت انبیاى دیگر مشخص کند، و سلیمان جویای چنین ویژگی‌هایی بود. «وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَيْمانَ نِعْمَ العَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ. [ص/30] و به داود سليمان را بخشيدم كه نيك بنده‌اى است و بسيار به سوى خدا توبه مى‌كند.»

اما چرا حضرت سلیمان (علیه‌السلام) چنین درخواستی کرده است؟ علامه طباطبائی(ره) در این‌باره می‌نویسد: «درخواست سلیمان(ع) درخواست براى خودش است، نه درخواست منع از دیگران، نمی‌خواهد درخواست کند که دیگران را از سلطنتى چون سلطنت او محروم کند و فرق است بین این‌که مُلکى را که مختص به خود است، درخواست کند، و این‌که اختصاص آن‌را برای خود بخواهد.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. حلقه اسارت، جمعی از نویسندگان حوزه و دانشگاه، نشر تسنیم، ص 269.
[2]. طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 17، ص 205، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.