پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسیحیان از زمان گسترش و به قدرت رسیدن مسلمانان تاکنون با اسلام و مسلمانان در مبارزه و ستیز هستند. شکی نیست که یکی از اهداف این مسیحیان، تبلیغ آیین خود و جهانی‌سازی اندیشه مسیح و آبای کلیسا است؛ ولی سؤال این است که به‌راستی تنها هدف مسیحیان از مبارزه با اسلام، تبلیغ مسیحیت و آموزه‌های کتاب مقدس بوده است؟ یا این‌که اهداف دیگری را نیز دنبال می‌کردند؟
تجربه تاریخی و سابقه حضور مسیحیان در کشورهای گوناگون، پرده از این حقیقت تلخ برمی‌دارد که مبشرین مسیحیت اغلب در خدمت استعمار بوده و پژوهش‌های علمی آنان برای استعمارگران بسیار راهگشا بوده است. مصطفی خالدی و عمر فروخ عرب‌زبان، در کتاب خود به تبیین این مسئله پرداخته و چنین می‌نویسند: «شكى نيست كه علت اصلى اعزام مروّج كليسا اين است كه کیش‌های غير از مسيحيت را محكوم و نابود سازند. تا بدان وسيله پيروان آن‌ها را بنده و اسير خويش سازند، زيرا مبارزه بين مبشرين و بين اديان ديگر مبارزه دينى نيست، بلكه مبارزه در راه قدرت سياسى و اقتصادى است».[1]
مستر همفر که خود از جاسوسان بزرگ استعمار انگلیس است در کتاب خود مستکبران و استعمارگران را به نکته‌هایی توصیه می‌کند تا در سایه عمل به این توصیه‌ها بتوانند بر ممالک اسلامی غلبه پیداکرده و آنان را زیر سلطه خود نگه‌دارند. دریکی از این توصیه‌ها چنین نوشته است: «بايد از حساسيت آن‌ها نسبت به كليساها كاسته شود؛ با اين بهانه كه اسلام به همه مراكز عبادت احترام مى‏‌گذارد».[2]
علاوه بر اینکه مسیحیان در خدمت استعمارگران بوده و نقش جاده صاف کن را برای آنان ایفا می‌کنند، تاریخ گواه این مطلب است که استعمارگران نیز، به ویژه آمریکا، پیوسته پشتیبان مبشران مسیحی بوده‌اند. هر‌گاه که مبشران مسیحی به مشکلی برمی‌خوردند، آمریکای جنایت‌کار، سفاک و کودک کش به حمایت از آنان اقدام‌ می‌کردند.
در کتاب نگاهى نو به جنگ‌های صليبى در مورد حمایت آمریکا از مبشران مسیحی، چنین آمده است: «آنگاه كه مبشرين آمريكا در سال‌های 1840-1850 در امپراتورى عثمانى نفوذ خود را توسعه دادند و برنامه‏‌هاى استعمارى را اجرا مى‏‌نمودند، تركيه تصميم گرفت كه آنان را از امپراتورى خود اخراج نمايد، ولى وزارت خارجه آمريكا از اين عمل ممانعت كرد و ممانعت آمريكا مشكلات فراوانى براى مملكت عثمانى به وجود آورد و از بيدارى دربار امپراتورى جلوگيرى شد و بدين طريق مبشرين توانستند آزادانه به امر تبشيرى خود ادامه دهند. مطلب به همين جا خاتمه نيافت، بلكه مبشرين آمريكايى نيز، طبق قانون «امتيازات خارجى» كه براى خارجيان مورد استفاده تركيه حقوق گزاف قائل بود، از همان حقوق برخوردار شدند».[3]
شواهد دیگری نیز از همکاری مسیحیان با استعمارگران به ویژه آمریکا و همچنین حمایت آمریکا از مبشران مسیحی واضح و موجود است؛ اما نکته قابل تأمل این است که در برخی موارد مسیحیان پا را فراتر از این همکاری دوطرفه نهاده و اهداف سیاسی و استعماری آمریکا را عین تبشیر دانسته‌اند. در کتاب نقش کلیسا در ممالک اسلامی چنین آمده است: «در سال 1920 میلادی كانون تبشير آمريكايى كه بسيار اهتمام مى‏‌ورزد تا از مناسبات جنگى استفاده تبشيرى نمايد، كتابى منتشر كرد. در مقدمه اين كتاب چنين نوشته است: مهم‏ترين موضوعى كه مربوط به دخول ايالات متحده آمريكا در جنگ جهانى اول است، اين است كه عقايد و اصولى را كه هدف مبشرين بود به اختيار آمريكا درآورده و اعلام كرده كه اين هدف‏‌ها براى او جنبه اخلاقى دارد و به علت همين هدف‌ها وارد جنگ گرديده است».[4]
آری تجربه جنگ‌های صلیبی و جنایت‌های هولناکی که مسیحیان به‌فرمان پاپ علیه مسلمانان مرتکب شدند، عین هم بودن سیاست‌های کشورهای استعمارگر چون آمریکا با تبشیر مسیحیان را، بیشتر ملموس و به ذهن نزدیک می‌کند. بنابر‌این جای تعجب نیست که هر جا خونی ریخته می‌شود، رد پایی از داعیه‌داران صلح و دوستی یعنی مسیحیان موجود است.

پی‌نوشت:
[1]. نقش كليسا در ممالك اسلامى، مصطفى خالدى و عمر فروخ، ترجمه مصطفى زمانى، مؤسسه مطبوعاتى دارالفكر، قم، 1347، ص 40.
[2]. خاطرات سياسى و تاريخى مستر همفر در كشورهاى اسلامى، ترجمه على كاظمى، چاپ سوم، بى‏‌جا، بى‏‌نا، ص 142- 158.
[3]. نگاهى نو به جنگ‌های صليبى، عبدالحسين بينش، مجموع آثار پژوهشکده تحقیقات اسلامی، ص: 178.
[4]. نقش كليسا در ممالك اسلامى، ص 160-161.