پاسخ:
آیا واقعا وهابیون مکه را بالاترین مکان می‌دانند؟ با مراجعه به منابع اهل‌سنت و مورد قبول وهابیت، روایات و نظراتی از علمای آنان می‌بینیم که کاملا متناقض با ادعای وهابیت در برتر دانستن مکه بر هر مکانی دیگر است و خودشان متهم به همان اتهامی هستند که شیعیان را به آن، متهم می‌سازند؛ به عنوان نمونه:
- برتری مدینه بر مکه: همانان که شیعه را متهم به برتری بخشیدن کربلا بر مکه می‌کنند، روایات متعددی در کتاب‌های خود مبنی بر برتری مدینه بر مکه آورده‌اند که تنها در یک کتاب از اهل‌سنت به نام «فضائل المدینه» بابی تحت عنوان «المدینة أفضل من مکة»[2] گشوده و با جمع‌آوری بخشی از روایات موجود در کتب متعدد اهل‌سنت، هفتاد و هشت روایت در این باب آورده و به این وسیله در جهت اثبات برتری شهر مدینه بر شهر مکه برآمده که به عنوان نمونه به یک روایت اشاره می‌نماییم: «اهل مدینه، شهر خود را برتر از مکه می‌دانند، اما اهل بغداد و بصره در این موضوع اختلاف نظر دارند؛ برخی مکه و برخی مدینه را برتر می‌دانند.»[3]
- برتری حجره پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بر کعبه؛ این موضوع هنگامی جالب‌تر می‌شود که بدانیم شاگرد برجسته‌ی ابن تیمیه و مروّج افکار وی، ابن قیّم جوزیّه در کتاب «بدایع الفوائد» بابی گشوده تحت عنوان «حجره‌ی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برتر است یا خانه‌ی کعبه؟» و روایاتی را در اثبات برتری حجره‌ی آن حضرت بر کعبه آورده که به یک روایت بسنده می‌کنیم: «ابن عقیل گوید: از من پرسیدند حجره‌ی پیامبر برتر است یا کعبه؟ در پاسخ گفتم: اگر منظور حجره‌ی تنها باشد، کعبه بالاتر است، اما اگر حجره و آن که در اوست منظور است به خدا سوگند که کعبه، عرش، جنت عدن و افلاک به ارزش آن نمی‌رسند، چرا که در آن حجره، پیکر شخصیتی است که بر هر دو جهان برتری دارد.»[4]
- وهابیت برای این‌گونه روایات چه پاسخی دارند؟ تمام تلاش وهابیت از طرح این‌گونه شبهات، کم رنگ و کم رونق ساختن زیارت حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) است، در حالی که آنان برای بزرگان خود، گنبد و بارگاه‌ها ساخته و هرگز زیارت آن اماکن را زیر سؤال نمی‌برند؛ از یک سو حرم امامین عسکریین (علیهما السّلام) در کشور عراق را ویران می‌کنند و از سوی دیگر در همان کشور چشمان خود را بر گنبد و بارگاه‌هایی که بر فراز قبر افرادی همچون: ابوحنیفه، احمد بن حنبل، عبد القادر گیلانی و دیگران ساخته شده، بسته‌اند. در این روزهای سوریه، اماکن متعلق به دوستداران و یاران خاص امیر مؤمنان (علیه السّلام) همچون «حجر بن عدی»، «عمار یاسر» و «حضرت سکینه» به بهانه بدعت و شرک بودن، تخریب و برخی از آنها نبش قبر گردید و تلاش‌های فراوانی هم بر هجوم و تخریب حرم حضرت زینب (علیها السّلام) و حضرت رقیه (علیها السّلام) صورت گرفت که با دفاع جانانه شیعیان روبرو گردید، اما همانان که شعار حرمت ساخت گنبد و بارگاه سرداده‌اند با چنگ و دندان از گنبد و بارگاه «خالد بن ولید» حفاظت کرده و تا امروز که سه سال است در اشغال و کنترل آنان است نه تنها آن را خراب نکرده‌اند، بلکه چون در درگیری‌ها چند گلوله به در و دیوار اطراف آن اصابت نمود، فریاد واسلاماه آنان در جهان بلند شد که ای مسلمانان به پا خیزید که اسلام از دست رفت! و ماجرا‌های مشابه دیگری که این روزها شاهد آن هستیم که از دیدگان صاحبان خرد و اندیشه پوشیده نیست. وهابیت که می‌کوشید زیارت اشرف اولاد آدم، یعنی امام حسین (علیه السّلام) را زیر سؤال ببرد به مطالبی که در بالا آمد و مهم‌تر از آن، روایتی که در زیر می‌آید پاسخ دهند: «کسی که قبر احمد بن حنبل و بشر حافی را زیارت کند در قیامت پاداش یک حج و عمره از من درخواست کند.»[5] چرا آن همه سر و صدا در برابر روایات زیارت امام حسین (علیه السّلام) در این‌جا شنیده نمی‌شود؟!
- آیا واقعا وهابیت دلسوز مکه و کعبه‌اند؟ آیا آنان که با تبلیغات گسترده می‌کوشند چهره شیعه را مخدوش سازند واقعا دلسوز جایگاه بیت الله الحرام و شهر مکه هستند و قداست آن شهر مقدس برایشان خیلی اهمیت دارد؟! با نگاهی گذرا به تاریخ، از زمان به منجنیق بسته شدن خانه‌ی کعبه و هتک حرمت‌های یزید به این شهر و نیز آنچه در این سال‌ها که وهابیت بر آن سلطه دارند، پاسخ این پرسش به خوبی روشن می‌شود. به این ترتیب روشن گردید این ادعا که گفته می‌شود کعبه در همه ابعاد از همه مکان‌ها بالاتر است به شیوه‌های مختلف قولی و عملی توسط علمای اهل‌سنت و وهابیت رد شده است.

پی‌نوشت:

[1]. رسالة فی الرد علی الرافضة، محمد بن عبد الوهاب، مطابع الریاض، ریاض، ج 1، ص 46.
[2]. فضائل المدینة، جندی، دار الفکر، بیروت، ج 1، ص 23. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. التمهید، نمری، وزارة الأوقاف ـ مغرب، ج 6، ص 18. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. بدائع الفوائد، محمد بن أبی بکر، مکتبة نزار مصطفی الباز، مکه، ج 3، ص 655. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. نزهة المجالس، صفوری، دار المحبة، بیروت، ج 2، ص 471. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.