پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ متاسفانه عناوین و اسم‌ها جای خود را از دست داده‌اند و بی مسمی شده‌اند. کسانی که خود را اهل سنت می‌نامند می‌بایست بیشترین عمل کنندگان به سنت باشند و سلفی‌ها باید به اطاعت بی چون و چرا از سلف صالح تن می‌دادند، اما دریغا که ایشان نه اهل سنت‌اند و نه پیرو سلف صالح.
وقتی برگه‌های تاریخ را به عقب ورق می‌زنیم اعمال و رفتاری را از بعضی صحابه مشاهده می‌کنیم که مایه بسی تعجب است. دینی را که پیامبر خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آورده، به جای آنکه به اطاعت محض از آن بپردازند و رویه ایشان را در پیش گیرند، خود در حضور شخص پیامبر مخالف روش او عمل می‌کردند.. برای روشن شدن مطلب، به ذکر نمونه‌ای می‌پردازیم.
پیامبر در سال هشتم هجری در دهم ماه رمضان برای فتح مکه از مدینه بیرون رفت، در حالی‌که خود و یارانش روزه بودند. آن‌گاه که به نقطه‌ای به نام «کراع الغمیم» رسید، کاسه‌ای آب خواست. آن را به دهان نزدیک کرد و نوشید، به گونه‌ای که همه مردم افطار پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را مشاهده کردند. اکثریت آنان که در رکاب حضرت بودند، افطار کردند. اما گروهی بر خلاف سیره پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روزه گرفتند، به گمان این که سفر با حالت روزه، پاداش بیشتری دارد. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ایشان را گنه کار و نافرمان خواند.[1]
با وجود این روایت، بر همگان آشکار می‌شود که عده‌ای از اصحاب پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با آنکه خود شاهد سیره پیامبر بودند، در عین حال، از پیروی ایشان، سرباز می‌زدند و احکام الهی را بر مبنای حدس و گمان خود عمل می‌کردند. و دیگر این‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) موید اعمال و رفتار همه صحابه خود نبودند و اگر ایشان بر خلاف دستور خداوند عمل می‌کردند آنان را گنه‌کار و نافرمان می‌خواندند.

پی‌نوشت:

[1]. صحیح مسلم ص 129، کتاب صیام، باب 5، حدیث 1114 تحقیق صدقی جمیل العطار. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
سلفی گری در آیینه‌ی تاریخ، آیه الله شیخ جعفر سبحانی