پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیت خود را افتخاردار پیروی، تکریم و بزرگداشت علی محمد بابی می دانند که هیچ اعتقادی برای به اسیر گرفتن نداشت و دستور به قتل عام تمام مخالفینش داده بود: «ان الله قد فرض علی کلّ ملک یبعث فی دین البیان أن لایجعل أحد علی أرضه ممّن لم یَدُن بذلک الدّین ؛(1) خداوند بر هر پادشاه دین بیان (بابیت) واجب کرد که غیربابیان را بر زمین باقی نگذارد.»

یا آنجا که قتل عام مخالفینش را مختص پادشاه بابی ندانسته و آن را بر هر صاحب قدری لازم دانست: «بر هر صاحب اقتداری ثابت بوده و هست مِن عندالله بر این که نگذارد در أرض (زمین)، غیرمؤمن به بیان را.»(2)

البته پس از شکست جریان بابیت، بازماندگانش به ظاهر از فاز نظامی خارج شده و راه مظلوم نمایی پیش گرفتند و ترجیح دادند جای اسیرکشی، خود را اسیر ظالمان معرفی کنند؛ چرا که برانگیختن حس ترحم مردمی را کاراتر از هراس افکنی یافتند.

پی‌نوشت:
(1). علی محمد شیرازی، بیان فارسی، الباب السادس و العشر مِن الواحد السابع (باب شانزده از واحد هفت)، ص 262.
(2). همان.