پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بدعت، اضافه کردن چیزی در دین یا کاستن از آن است؛ اما آیا موضوعی مثل عزاداری به عنوان امری فطری و منطبق بر روحیه بشری که دارای شواهد قرآنی (همچون سوگواری یعقوب در جدایی از یوسف) و روایی فراوانی است و نمونه‌های بیشماری -حتی به نقل از بسیاری از منابع اهل سنت- در سیره پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، اهل بیت (علیه‌السلام)، همسران پیامبر، خلفای راشدین، صحابه، تابعین و علما و فقهای ادوار مختلف فریقین دارد، می‌تواند امری خارج از دین باشد؟!

آیا می توان انکار کرد که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خود هنگام شهادت عمویشان حمزه گریستند و دیگران را نیز به این کار ترغیب کردند؟ آیا می‌توان این واقعه تاریخی را رد کرد که خلیفه اول و مردم مکه و مدینه هنگام رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به سوگواری و عزاداری پرداختند؟
بی‌‌گمان چنین نیست. احتمالاً از همین روست که حتی در میان فقهای اهل سنت نیز هیچ کس فتوا به تحریم اصل گریه کردن در رثای مرگ عزیزان و اطرافیان نداده‌اند و همه آنها تحت شرایطی آن را مجاز شمرده‌اند و فقط مالکیه و حنفیه، بر اين باورند كه گریه با صدا و شیون با صوت، اشکال دارد.