پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عرفان ثابتی مبلّغ و شخصیت رسانه ای تشکیلات بهائیت در مصاحبه ای، جامعه ایران را دروغگو معرفی و صداقت بهائیان در بیان عقایدشان را ساختارشکنی دانست! او حاصل این صداقت در بیان عقیده را موجب زندانی شدن، مصادره اموال و اعدام برخی نزدیکانش برشمرد.[1]

اما در پاسخ به عرفان ثابتی باید گفت:

اینکه مدعی شدید نزدیکانتان در ایران بخاطر اعلام بهائی بودن اعدام شدند، آدمی را یاد این حکایت می اندازد که: «شخصی توسط راهزنان اسیر شده و سپس آزاد گشت، در بیان ظلمی که به او روا شده بود برای دوستانش توضیح داد که راهزنان نیمی از ما را کشتند و به نیمی دیگر تجاوز کردند! وقتی دید دوستانش با تمسخر به او می نگرند، در ادامه گفت: البته مرا نیز کشتند!» آقای ثابتی نکند می خواهید بگویید تمام بهائیان در ایران اعدام و زندان شدند و اموالشان مصادره شد؟! به راستی کدام عقل سلیمی می پذیرد که نزدیکانتان بخاطر باور به بهائیت مجازات شدند؟!

جناب ثابتی، ادعای زندان، اعدام و مصادره اموال نزدیکانتان بخاطر باور به بهائیت و هم زمان ادعای کُنشگری سیاسی و اعلام علنی عقایدتان در ایران (بدون اینکه گزندی به شما برسد)، با یکدیگر جور در نمی آید! اگر بیان عقیده موجب زندان، اعدام و مصادره اموال نزدیکانتان بود، پس چرا برای شما و سایر بهائیان که عقایدشان را علنی می کنند چنین مسائلی پیش نیامده است؟!

چرا اکثر قریب به اتفاق بهائیان در ایران، آزادانه فعالیت اقتصادی، تجاری و تحصیلی می کنند و به طور کلی زندگی عادی دارند؟![2] یا شما دروغ می گویید و صِرف اعلام بهائی بودن در ایران، حکم زندان، مصادره اموال و اعدام را در پی ندارد یا هم پیروان بهائیت در ایران، بزرگترین دروغگویان و پنهان کنندگان عقیده هستند و شما در مورد صداقت آنان دروغ می گویید.

البته بهائیانی که (در ظاهر یا واقع) به دستور پیشوایان خود مبنی بر اطاعت از حکومت ها، پایبندند و اعلام عضویت در تشکیلات معاند و برانداز بهائیت نمی کنند و به اجرای نقشه های آن در ایران نمی پردازند، از آزادی برخوردارند و به مرّ قانون به نیکی با ایشان برخورد می گردد.[3]

پی‌نوشت:
[1]. مصاحبه عرفان ثابتی با شبکه تلویزیونی ضدانقلاب.
[2]. به عنوان نمونه بنگرید به مقاله: شرکت پارس آزما نمونه ای از فعالیت اقتصادی بهائیان
[3]. بر اساس اصل چهاردهم قانون اساسی، تا زمانی که اقلیت های غیررسمی در کشور بر علیه اسلام و حکومت فعالیتی نکنند، از حقوق انسانی شان رعایت شده و با نیکی با ایشان برخورد می گردد: جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 35.