پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نفتالی بنت نخست‌وزیر رژیم اشغالگر صهیونیستی در خصوص مذاکرات هسته ‌ای در وین با تکرار ادعاهای همیشگی گفت: «ایران و گروه های نیابتی تحت حمایت این کشور، مهم ترین چالش ها را برای منطقه ایجاد کرده ‌اند. از این رو تل‌آویو به هیچ توافق هسته ‎ای با ایران پایبند نخواهد بود.»رژیم صهیونیستی مواضع ایران در مقابل خودش را که یک جمعیت بسیار محدودی هستند، را برای منطقه غرب آسیا چالش می پندارد. در حالی که این صرفاً زعم و پندار این رژیم است. زیرا مواضع ایران بر اساس اصول انسانی و حقوق بشری چالش به حساب نمی آید.
ایران تقریباً از همان ابتدای انقلاب، با رفتار غیر انسانی و غاصبانه‌، ستم ها و نسل کشی های این رژیم منحوس مواضع تقابلی داشته است. ایران تا کنون از ادعای رسمیت نداشتن رژیم صهیونیستی و مخالفت با آن کوتاه نیامده و نخواهد آمد.
در دوران پهلوی در سال ۱۳۲۶ ایران در بین ۱۳ کشور جهان بود که با طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین مخالفت کرد و دو سال بعد به پذیرش رژیم صهیونیستی در سازمان ملل متحد رأی منفی داد. با وجود این، ایران پس از ترکیه دومین کشور با بیشترین جمعیت مسلمان بود که این رژیم را به عنوان کشور مستقل به رسمیت شناخت و روابط دو رژیم پهلوی و صهیونیستی به طور قابل توجهی بهبود یافت.[۱]
در دوران پس از انقلاب در 30 بهمن 1357 جمهوری اسلامی ایران در اولین موضع گیری رسمی خود علیه رژیم صهیونیستی خواستار قطع کامل روابط ایران با رژیم صهیونیستی شد. ایران دستور اخراج ۲۳ کارمند این رژیم که در شعبه هواپیمایی ال عال[2] مشغول بودند، را صادر کرد. پس از آن یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادی بخش فلسطین، برای دیدار با رهبر انقلاب اسلامی ایران به تهران آمد و او پرچم فلسطین را بر بام سفارت رژیم صهیونیستی برافراشت. خیابانی که سفارت این رژیم در آن قرار داشت از «کاخ» به «فلسطین» تغییر نام یافت و هانی الحسن، یکی از مشاوران نزدیک عرفات، به عنوان نخستین نماینده سازمان آزادی بخش فلسطین در ایران تعیین شد.[3]
در این میان، موضع مخالفت با این رژیم، از سوی مقامات جمهوری اسلامی ایران برای همیشه مورد تأکید قرار گرفت. علاوه بر مواضع حمایت گرانه‌ی ایران در مورد فلسطین، در نخستین سال پیروزی انقلاب، رئیس جمهور وقت، در گفت و گو با هفته نامه «فلسطین الطورا»[4] اعلام کرد: «جنگیدن ما همراه عرب ها علیه رژیم صهیونیستی امری طبیعی است و ما پس از اصلاحاتی که باید در نیروهای نظامی صورت گیرد، حتماً به آنها ملحق می شویم.»[5]
از سوی ديگر در راستاي ايجاد ساختار مناسب در دستگاه های اجرايی كشور، قانون حمايت از انقلاب اسلامی مردم فلسطين مشتمل بر هشت ماده و يك تبصره در جلسه علنی روز چهارشنبه نوزدهم ارديبهشت 1369 مجلس شورای اسلامی تصويب و به تأييد شورای نگهبان رسيد.
بر اساس اين قانون، جمهوری اسلامی ايران ملزم شده است اولاً «از مردم ستمديده و آواره و مبارز فلسطين تا رسیدن به حقوق حقه خويش به هر نحو ممكن حمايت و دفاع کند.» ثانیاً «بيت المقدس را به عنوان موطن و مركز دولت اسلامی در فلسطين به رسميت شناخته و از تمام كشورهای اسلامی تقاضا کند اين شهر را بدین عنوان به رسميت بشناسند.» از ديگر اقدامات جمهوری اسلامی در حمايت از موضوع فلسطين، اعلام آخرين روز جمعه ماه مبارك رمضان به عنوان «روز قدس» از سوی امام خمينی(رحمت‌الله‌علیه) بود.[6]
در پی جنگ تحمیلی و تصمیم ظالمانه‌ی صدام حسین برای حمله به ایران که جمهوری اسلامی ایران را بر حفظ تمامیت ارضی کشور، متمرکز کرد، مواجهه با رژیم صهیونیستی، به مواضع شفاهی و برخی اقدامات عملی بین المللی محدود شد. به عنوان نمونه در پاییز 1363 که جنگ با عراق در مراحل حساس خود قرار داشت، ایران از مجمع عمومی سازمان ملل درخواست کرد که رژیم صهیونیستی را از عضویت این سازمان اخراج کند. در جریان بحث هایی که در این باره صورت گرفت، نمایندگان ایران، رژیم صهیونیستی را به جنایت در دَیر یاسین و صبرا و شتیلا محکوم کردند و آن را نمود نسل کشی که متناقض با ارزش های سازمان ملل است، دانستند.[7]
به رغم مواضع تقابل گرایانه جمهوری اسلامی ایران علیه این رژیم و اقداماتی که برای حذف این رژیم در مجامع بین ‎المللی صورت می گرفت، به نظر می رسد تا پایان جنگ تحمیلی، راهبرد منسجمی علیه رژیم صهیونیستی در دستور کار قرار نداشت.[8] دل مشغولی ایران برای حفظ صیانت کشور در مقابل عراق و مشکلات و مسائل دوره جنگ، مهمترین دلیل این مسئله به شمار می آید. با این حال تأسیس حزب الله در اوایل 1980م با هدف تجمیع گروه های شیعی در لبنان، به تدریج پایه های راهبرد جمهوری اسلامی ایران در قبال رژیم صهیونیستی را بنیان گذاشت.
راهبرد جمهوری اسلامی ایران در میانه 2000م به صورت منسجمی در حمایت از گروه های مقاومت حزب الله لبنان، حماس و سایر گروه های فعال در نوار غزه که رژیم صهیونیستی را به رسمیت نشناخته و با گزینه سازش مخالف بودند، شکل گرفت. جمهوری اسلامی ایران توانسته بود در جوار مرزهای اشغالی یعنی لبنان، گروه قدرتمند حزب الله را که در جنگ 2006م رژیم صهیونیستی را غافلگیر کرد، در قالب یکی از حامیان منطقه ای خود ایجاد کند.
ایران همچنین با حمایت همه جانبه‌ی مادی و معنوی از گروه حماس، باعث شد این گروه، جنگ های نامنظم و مقاومت مسلحانه را گزینه‌ای جایگزین مذاکره و سازش با رژیم صهیونیستی قرار دهد.[9]

پی نوشت:
[1]. "Breaking off the relation with Israel by Mosaddegh decree", donya-e-eqtesad.com Retrieved 27 May 2019; "Coup 28Mordad, MuhammadRezaShah Pahlawi to Iran" rasekhoon.net. Retrieved 27 May 2019
[2]. Elal. به‌معنای به‌سوی آسمان‌ ها و یک شرکت هواپیمایی حامل پرچم رژیم صهیونیستی بود که دفتر مرکزی این شرکت در شهر تل‌آویو قرار دارد و در سال ۱۹۴۸ میلادی تأسیس شد. این شرکت هواپیمایی موفق شد تا قبل از سقوط رژیم پهلوی در سال ۱۳۵۷ش تعداد زیادی از یهودیان ایرانی را به اسرائیل منتقل کند.(ال عال، ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد)
[3]. احمد گل محمدی، «روابط ایران و اسرائیل به روایت اسناد نخست وزیری(1327- 1357)»، فصلنامه پژوهش حقوق عمومی، سال ۴، ش ۶، 1386، ص 79- 109، ص 91
[4]. Filastin al-thawra
[5]. Jacob Abadi, Israel’s Quest for Recognition and Acceptance in Asia: Garrison State Diplomacy. London: Routledge [DOI:10.4324/9780203504147], 2004, p. 93
[6]. احمد امیدوار، حسین یکتا، «امام خمینی و انقلاب اسلامی» روایتی جهانی، تهران: انتشارات سازمان عقیدتی و سیاسی ناجا، 1379، ص 333
[7]. Jacob Abadi, ibid, p. 102
[8]. []Political Dictionary of the State of Israel: Supplement 1987-1993. Susan Hattis Rolef. Maxwell Macmillan International. 1993. ISBN 0-02-897193-0. Pp.157
[9]. وحیده احمدی، جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی؛ تقابل راهبردی و راهبردهای متقابل، فصلنامه علمی مطالعات راهبردی سیاست گذاری عمومی، زمستان 1398، دوره 9، ش 33، ص 25- 53، ص 46- 48