پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با حکم دادستانی کشور بر ممنوعیت فعالیت بهائیت در ایران، محفل روحانی بهائیان ایران در سال 1362 ش، اقدام به ارسال نامه‌ای به دادستانی کشور می‌کند و در آن از تعطیلی فعالیت های تشکیلات بهائیت در ایران سخن می‌گوید.[1] اما اعتماد به تعهد فرقه تبشیری و استعماری بهائیت در حقیقت ساده لوحی است؛ چرا که تشکیلات بهائی نه تنها لحظه ای فعالیت خود را در ارض موعودش ایران متوقف نکرد، بلکه با توسل به شگردهایی نوین، سعی در توسعه تحرکاتش نیز داشت.

از این رو هدف تشکیلات بهائیت در کشور را می‌توان جذب و همراه کردن غیربهائیان، با تفکرات بهائی، ایجاد شکاف‌های امنیتی در سازمان‌های گوناگون و تأثیرگزاری بر تصمیم های ارکان مختلف ارزیابی کرد. در این راستا ، مطالعه پیام ها و اسناد تشکیلات بهائی و بررسی خاطرات و اعترافات بهائیان، راهنمای خوبی برای روشن شدن چگونگی تحرکات بهائیت در کشور است.

تحرکاتی که به اذعان بهائیان نه امکان توقف داشت و نه محدودیت را می‌پذیرفت، بلکه تنها باید با اقدامات گذشته شان متفاوت می‌بود؛ همچنان که در یکی از پیام های تشکیلات بهائی می‌خوانیم:

«از سال 1996 م، جامعه بهائی عناصر مفهومی و عملی جدیدی را به فعالیت های رایج خود افزود که درک و همراه شدن با برخی از آن‌ها به دلیل جدید بودن برای برخی از اعضای آن، با تأخیر همراه بوده است. بهترین راه برای رفع این چالش، نه پناه بردن به الگوی سابق فعالیت های جامعه بهائی و تلاش برای احیای آن‌ها و نه کنار کشیدن و منزوی شدن از فعالیت‌های رایج جامعه است. هر فرد بهائی با مطالعه پیام های بیت العدل اعظم، مخصوصاً پیام‌های نقشه و آشنایی با سندهای مفهومی که از طرف مرکز جهانی ارسال شده است، مثل سند «اقدام اجتماعی» (2014) م و یا «مؤسسات آموزشی: دستیابی به عملکردی پیشرفته تر» (2017) م و... می‌تواند درک خود را افزایش دهد».[2]

بررسی اسناد تشکیلات بهائیت در ایران، نشان می‌دهد این فرقه با هدایت مستقیم تشکیلات موسوم به بیت العدل، در سال 1386 ش جلسه‌ای را با حضور هیئتی از سران تشکیلات بهائی ایران، در استانبول برگزار کرد. جلسه‌ای که مفاد آن، ضرورت برقراری ارتباط با هدف نفوذ و تأثیرگذاری در ارکان دولتی، مجامع، رسانه‌ها، شخصیت‌ها و... بوده است.

گویا تشکیلات بهائیت برای رفع محدودیت خود در ایران، سعی دارد با نفوذ در سرمنشأ تصمیم سازی و جریان سازی ها، معادله را به نفع خود تغییر دهد. از این رو، مسئولان بهائیتِ ایران، بلافاصله پس از بازگشت از ترکیه، بر خلاف آنچه در گذشته مبنی بر اطاعت از حاکمیت عنوان کرده بودند و حتی بر خلاف تصریح پیشوایان بهائی به لزوم اطاعت محض بهائیان از حکومت [3]، تشکیلاتی تحت عنوان «روابط خارجی» یا «روابط عمومی» راه اندازی می‌کنند. این تشکیلات دارای کارگروه‌های تخصصی بوده و با استفاده از عناصر خود در برخی مراکز دولتی، رسانه‌ها و مؤسسات غیردولتی، نفوذ و منویات تشکیلات بهائی را پیگیری می‌نماید.[4]

علاوه بر این، برابر یک طرح موسوم به «اصل مشورت‌های طولانی»، کادر این تشکیلات را مجاب ساخته تا از طریق ارتباط با برخی مراکز، سازمان‌ها، مؤسسات، شخصیت‌ها و... دیدگاه‌های آنان را به سمت بهائیت، جلب و با توجه به نوع عکس العمل افراد، بهره برداری های لازم صورت گیرد.[5]

از این رو با داشتن چنین پیش فرضی، حمایت های صورت گرفته توسط برخی چهره‌ها از بهائیت، نظیر وابستگان سران مملکتی و مذهبی [6]، روحانی نماها [7]، برخی تئوریسین‌های اصلاحات [8] و احیاناً تَسامح برخی دستگاه ها نسبت به بهائیت را نمی‌توان اتفاقی دانست.

پی‌نوشت:
[1]. زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، صص 317-307.
[2]. مقاله: چگونه همراه و پیشرو در تغییرات جامعه بهائی باشیم؟ کانال فرقه بهائیت
[3]. ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 464-463.
[4]. متین حمیدی، روشنا: فصلنامه تخصصی فرق و ادیان، عنوان مقاله: بهائیت در جمهوری اسلامی ایران، سال یازدهم، تابستان 1400، ص 27.
[5]. همان.
[6]. به عنوان نمونه بنگرید به مقالات: دیدار فائزه هاشمی با بهائیان ؛ اظهار نظر دختر آيت‌الله فَقيه ایمانى در مورد بهائیت!
[7]. به عنوان نمونه بنگرید به مقاله: پیام تبریک معصومی تهرانی به مناسبت تولد بهاءالله !
[8]. به عنوان نمونه بنگرید به مقالات: آیا رفتار امیرکبیر با بابیان سختگیرانه بود؟/ نقد ادعای زیباکلام ؛ حمایت پروانه سلحشوری از نوشین جعفری