پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_  مبلّغان بهائی بینش پیامبرخوانده‌ی بهائی را در مسابقه‌ی ثروت اندوزی و ترجیح منفعت‌طلبی شخصی تفسیر می‌کنند: «بینش حضرت بهاءالله بسیاری از پیش‌فرض‌هایی را که مجازند گفتمان معاصر را شکل ‌‌دهند به چالش می‌کشد از جمله اینکه منفعت‌طلبی شخصی مروّج رفاه است و نه تنها نباید به هیچ وجه محدود شود بلکه ابراز آن از طریق رقابت‌های بی‌امان شرط پیشرفت می‌باشد».[1]

اما در مقابل، اسلام ثروتی را مدح می‌کند که در آن، در کنار «وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا [قصص/77]؛ فراموش نکردن بهره دنیوی» مایه‌ی فساد در زمین و فراموش کردن ارزش‌های انسانی و گرفتار شدن در مسابقه‌ی جنون آمیز و بی‌پایان «تکاثر» (زیاده خواهی) نگردد و انسان را به خود برتربینی و تحقیر دیگران و حتی رویارویی با دین و تضییع حقوق دیگران نگردد.

البته باید تأکید داشت که در کنار پرهیز از خودکامگی و گرفتار شدن در مسابقات بی‌پایان و جنون‌آمیز ثروت طلبی؛ اصل ثروت اندوزی برای تأمین نیاز و پیشرفت خود و جامعه، به نوعی از تکالیف دینی افراد به حساب می‌آید؛ همچنان که یکی از یاران امام صادق (علیه السلام) به آن حضرت گفت: «چکار کنم من دنیا را دوست دارم و به آن علاقه مندم! می‌ترسم دنیا پرست باشم. امام (علیه السلام) فرمود: «با ثروت دنیا چه می‌خواهی انجام دهی؟» گفت: هزینه خود و خانواده‌ام را تهیه کنم و به خویشاوندان کمک کنم. در راه خدا انفاق کنم و حج و عمره به جا آورم. امام (علیه السلام) فرمود: «لَيْسَ هَذَا طَلَبَ الدُّنْيَا هَذَا طَلَبُ الْآخِرَةِ [2]؛ این دنیا طلبی نیست ، بلکه طلب آخرت است».

پی‌نوشت:
[1]. نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، بخشی از پیام 1 مارس 2017.
[2]. سیدمحمدباقر صدر، اقتصادنا، کتابخانه الکترونیکی فقاهت، ج 1، صص 745-744.